Akademia Lubrańskiego w Poznaniu
Akademia Lubrańskiego (łac. Collegium Lubranscianum) była uczelnią wyższą działającą w Poznaniu w latach 1519–1780. Została założona przez biskupa poznańskiego Jana Lubrańskiego. Uczelnia miała swoją konwokację profesorów, wzorującą się na Akademii Krakowskiej.
Historia
Akademię Lubrańskiego po raz pierwszy zreformowano w 1619 roku, kiedy to nadano jej nowy statut. Uczelnia posiadała dwa wydziały: teologiczny i humanistyczny, jednak nie mogła nadawać tytułów naukowych. Wykłady prowadziło wielu cenionych naukowców, w tym Krzysztof Hegendorfer, który wprowadził nowoczesne metody nauczania.
Akademia przeżyła kryzys po odejściu Hegendorfera, ale znów rozkwitła w latach 1562–1570 dzięki wsparciu biskupa Andrzeja Czarnkowskiego. W końcu w 1780 roku Komisja Edukacji Narodowej połączyła ją z Kolegium Jezuickim, przekształcając w Wojewódzką Szkołę Wydziałową. Budynek Akademii został później przeznaczony na seminarium duchowne.
Znani studenci
- Józef Struś – lekarz i burmistrz Poznania
- Klemens Janicki – poeta
- Andrzej I Górka
- Jan Śniadecki
- Wacław z Szamotuł – kompozytor
Budynek
Budynek Akademii, wybudowany w latach 1518–1530, jest jedną z pierwszych renesansowych budowli w Poznaniu. W latach 2006–2007 przeszedł renowację i obecnie mieści Muzeum Archidiecezjalne. W pobliżu znajduje się pomnik Jana Kochanowskiego.
Legenda
W 1771 roku, podczas przejścia wojsk rosyjskich przez Poznań, żołnierze zdewastowali budynek Akademii. Jednak pewnej nocy nagle opuścili kwaterę, co uznano za nadprzyrodzoną interwencję św. Jana Kantego lub Jana Lubrańskiego.
Podsumowanie
Akademia Lubrańskiego odegrała znaczącą rolę w historii edukacji w Polsce, a jej budynek do dziś stanowi ważny element architektury Poznania. W ciągu swojego istnienia uczelnia kształciła wielu znanych studentów i wprowadzała innowacyjne metody nauczania.
