Agostino Agazzari – Życie i Twórczość
Agostino Agazzari (1578-1640) był włoskim kompozytorem i teoretykiem muzyki z okresu baroku, urodzonym i zmarłym w Sienie. Jego twórczość obejmuje różnorodne formy muzyczne, w tym psalmy, madrygały, motety oraz muzykę kościelną. W 1606 roku stworzył dramat pastoralny Eumelio, który odnosił się do florenckich wzorców i wykorzystywał rozwinięte formy zwrotkowe.
Agazzari był pionierem w opracowywaniu zasad użycia basso continuo, co miało znaczący wpływ na rozwój muzyki barokowej. Jego prace teoretyczne, takie jak Del sonare sopra il basso eon tutti li stromenli e dell’ uso loro nel concerto (1607) oraz La musica ecclesiastica (1638), stanowią istotny wkład w historię teorii muzycznej.
Podział Instrumentów Muzycznych
Agazzari wprowadził podział instrumentów na:
- Fundamentalne – prowadzące bas generalny.
- Ornamentalne – prowadzące melodię.
Ten podział odzwierciedlał barokowy dualizm monodii, gdzie bas służył za akompaniament, a sopran odpowiadał za melodię. Kompozytor doceniał również twórczość Giovanniego Pierluigiego da Palestriny, zwracając uwagę na estetykę dyminucji, która „przydaje piękna koncertowi”.
Anegdota o Palestrinie
W 1609 roku Agazzari rozpowszechnił anegdotę, według której msza Missa Papae Marcelli skomponowana przez Palestrinę miała przyczynić się do zachowania muzyki wielogłosowej w liturgii przez papieża Marcelego II. Ta historia została później przytoczona przez Michaela Praetoriusa w jego dziele Syntagma musicum.
Podsumowanie
Agostino Agazzari był ważną postacią w historii muzyki, zarówno jako kompozytor, jak i teoretyk. Jego prace miały znaczący wpływ na rozwój muzyki barokowej oraz na kształtowanie zasad kompozycji w tym okresie.
