Adopcja – definicja i historia
Adopcja, znana również jako przysposobienie lub usynowienie, to proces przyjęcia obcego dziecka do rodziny, co tworzy stosunek podobny do pokrewieństwa. Historia adopcji sięga starożytnego Rzymu, gdzie polegała na przejęciu pod władzę ojcowską dzieci z innych rodzin, co miało na celu utrzymanie ciągłości rodu.
Adopcja w polskim prawie
Współcześnie w Polsce adopcja regulowana jest przez kodeks rodzinny i opiekuńczy. Proces ten ma na celu prawne uznanie obcego dziecka za własne. O przysposobieniu orzeka sąd opiekuńczy po przeprowadzeniu rozprawy.
Podstawowe zasady adopcji w Polsce:
- Można adoptować jedynie osoby małoletnie (niepełnoletnie, do 18. roku życia).
- W przypadku dzieci powyżej 13. roku życia wymagana jest ich zgoda.
- Rodzice biologiczni muszą wyrazić zgodę, chyba że są nieznani lub pozbawieni władzy rodzicielskiej.
- Nie można adoptować dziecka, które ma mniej niż 6 tygodni.
Polskie prawo wyróżnia trzy rodzaje przysposobienia:
- Przysposobienie pełne rozwiązujące – można je rozwiązać.
- Przysposobienie niepełne – tworzy jedynie stosunek między przysposabiającym a przysposobionym.
- Przysposobienie pełne nierozwiązywalne – trwałe i niepodlegające rozwiązaniu.
Władza rodzicielska biologicznych rodziców wygasa po adopcji, a sąd może z ważnych powodów rozwiązać przysposobienie, jeśli nie zagraża to dobru małoletniego.
Adopcja w prawie międzynarodowym
Na poziomie międzynarodowym istnieją ważne konwencje dotyczące adopcji, w tym:
- Europejska Konwencja o przysposobieniu dzieci (1967)
- Konwencja o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego (1993)
- Konwencja o prawach dziecka (1989) oraz II Protokół Dodatkowy (2000)
Adopcja jest zatem procesem o głębokim znaczeniu prawnym i emocjonalnym, który ma na celu zapewnienie dziecku stabilności i bezpieczeństwa w nowym środowisku rodzinnym.
