„`html
Adolf Eustachy Chybiński
Adolf Eustachy Chybiński (29 kwietnia 1880 – 31 października 1952) był znaczącym polskim muzykologiem i historykiem muzyki, profesorem Uniwersytetu Lwowskiego oraz Uniwersytetu Poznańskiego.
Życiorys
Chybiński urodził się w Krakowie jako syn przemysłowca. Uczył się w gimnazjum, a następnie studiował germanistykę, filologię klasyczną i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczył się także gry na fortepianie oraz teorii muzyki. Po ukończeniu studiów w Monachium uzyskał doktorat, a następnie habilitację na temat polskiej muzyki z XVI wieku. W 1912 roku został docentem na Uniwersytecie Lwowskim.
W latach 1917-1927 wykładał teorię muzyki w lwowskim Konserwatorium, a po II wojnie światowej objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Poznańskim. Chybiński był również dyrektorem Opery Poznańskiej.
Badania i osiągnięcia
W swojej pracy naukowej koncentrował się na historii polskiej muzyki renesansowej i barokowej oraz etnografii muzycznej. Był inicjatorem akcji zbierania rękopisów muzycznych oraz badań nad folklorem muzycznym, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki góralskiej. Opracował klasyfikację polskich melodii ludowych, podzielając je na grupy taneczne, liryczne i religijne.
Chybiński opublikował ponad 600 prac, w tym:
- „Bogurodzica” pod względem historycznomuzycznym (1907)
- Materiały do dziejów królewskiej kapeli rorantystów na Wawelu (1910–1911)
- O organizację pracy nad melodjami ludowymi (1922)
- Mieczysław Karłowicz. Kronika życia artysty i taternika (1949)
Odznaczenia
Chybiński został odznaczony m.in.:
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1951)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1929)
- Złoty Krzyż Zasługi (1937)
Śmierć i dziedzictwo
Zmarł w 1952 roku w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu Jeżyckim. Jego prace miały znaczący wpływ na rozwój polskiej muzykologii, a jego badania nad folklorem i historią muzyki pozostają istotnym wkładem w tę dziedzinę.
„`
