Adiafora
Adiafora, pojęcie wywodzące się z filozofii starożytnej, oznacza rzeczy lub kwestie moralnie obojętne. Termin ten został zapożyczony przez chrześcijaństwo, gdzie odnosi się do obrządków czy ceremonii, które są dozwolone, ale nie nakazane.
Filozofia
Pojęcie adiaforii zostało wprowadzone przez stoików w filozofii hellenistycznej. Oznaczało rzeczy, które znajdują się pomiędzy moralnym dobrem a złem, takie jak życie, zdrowie, piękno czy bogactwo. Stoicy różnili się w ocenie adiaforii:
- Niektórzy, jak Ariston z Chios, uważali je za całkowicie obojętne i niezasługujące na pożądanie.
- Inni, jak Zenon z Kition, dostrzegali ich wartość dla biologicznej strony człowieka, uznając niektóre z nich za godne wyboru.
Sceptycy nadawali adiaforii znaczenie ontologiczne, twierdząc, że rzeczy te są pozbawione istotnych różnic, co prowadziło do przyjęcia postawy beznamiętności. Cynicy, reprezentowani przez Hegezjasza, postrzegali adiaforię jako dystansowanie się od życia, co miało chronić przed złem. Kant wprowadził to pojęcie do swojej etyki, odróżniając dobrą wolę moralną od rzeczy mających wartość niekonieczną.
Protestantyzm
W tradycji luterańskiej adiaforą są obrazy i rzeźby w kościołach, które pełnią jedynie funkcję dekoracyjną i edukacyjną, nie będąc przedmiotami kultu. W wielu luterańskich świątyniach nie ma ich w ogóle. Natomiast w kościołach katolickich i prawosławnych obrazy są praktykowane jako element kultu, więc nie uznaje się ich za adiaforę.
W tradycjach ewangelicko-reformowanej, prezbiteriańskiej, kongregacjonalnej, baptystycznej, adwentystycznej i zielonoświątkowej podejście do obrazów i bogatych szat liturgicznych jest bardziej restrykcyjne, a umieszczanie ich w świątyniach jest rzadkością. Typowym elementem wystroju Kościoła reformowanego jest pusty krzyż, ambona i chrzcielnica.
Bibliografia
- Kategoria: Teologia protestancka
- Kategoria: Starogreckie pojęcia filozoficzne
- Kategoria: Filozofia nowożytna
- Kategoria: Etyka
