Abdülhamid I – Życiorys i Panowanie
Abdülhamid I (20 marca 1725 – 7 kwietnia 1789) był 27. sułtanem Imperium Osmańskiego, rządzącym od 1774 do 1789 roku. Urodził się jako syn Ahmeda III, a na tron wstąpił po swoim bracie, Mustafie III. Większość swojego życia spędził w uwięzieniu, co było tradycją dynastii, aby uniknąć wojen domowych. W tym okresie kształcił się pod okiem matki, Rabii, zdobywając wiedzę z zakresu historii i kaligrafii.
Sytuacja polityczna i reformy
Po objęciu tronu, Abdülhamid I zastał Imperium Osmańskie w trudnej sytuacji finansowej, co skutkowało niemożliwością wypłaty premii janczarom. Jego panowanie rozpoczęło się od kontynuacji wojny z Rosją, którą odziedziczył po bracie. Po niekorzystnych bitwach, takich jak te pod Kozłudżą i Kerczem, sułtan został zmuszony do podpisania traktatu pokojowego w Küczük Kajnardży.
Mimo początkowych niepowodzeń, Abdülhamid I jest uznawany za jednego z lepszych władców osmańskich. W 1782 roku zorganizował działania przeciwpożarowe w Stambule, a jego religijność przyniosła mu przydomek Veli (Święty). Próbował wprowadzić reformy polityczne, współpracując z administracją oraz działaczami państwowymi.
Modernizacja armii i konflikty zbrojne
Abdülhamid I, mimo swojego pacyfistycznego podejścia, zdawał sobie sprawę z potrzeby modernizacji armii. Dążył do reformy janczarów oraz floty wojennej, przeprowadzając spis żołnierzy i wprowadzając nowoczesną artylerię. Jednak w kolejnych latach musiał zmierzyć się z nowymi konfliktami, w tym z buntem w Syrii i Morei oraz wojną z Rosją i Austrią, która wybuchła w 1787 roku. Chociaż Prusy i Szwecja formalnie wspierały Turków, nie udzieliły im realnej pomocy.
W trakcie wojny Turcy stracili Oczaków, co miało tragiczne konsekwencje dla ludności miasta. Z wiadomością o rzezi w Oczakowie Abdülhamid I popadł w poważną depresję, co doprowadziło do jego śmierci cztery miesiące później, w wieku 64 lat. Został pochowany w Bahçekapı, w grobowcu, który sam zaprojektował.
Podsumowanie
Abdülhamid I pozostaje znaczącą postacią w historii Imperium Osmańskiego, łącząc tradycję z potrzebą reform w obliczu zewnętrznych zagrożeń. Jego panowanie, mimo trudnych okoliczności, wpisało się w historię jako czas prób modernizacji i walki o utrzymanie wpływów Imperium.
