A cappella – definicja i historia
A cappella to styl muzyczny, który polega na wykonywaniu utworów wielogłosowych bez akompaniamentu instrumentów. Termin ten wywodzi się z muzyki kościelnej XVI wieku, a jego teoretyczne podstawy zostały sformułowane w I połowie XVII wieku.
Początki i rozwój stylu
Początkowo a cappella odnosiło się do muzyki sakralnej, jednak współcześnie obejmuje wszelkie kompozycje chóralne bez instrumentów. Styl ten zyskał popularność dzięki kompozytorowi Josquin des Prés pod koniec XV wieku oraz Giovanni Pierluigi da Palestrina w XVI wieku, który tworzył utwory dla watykańskiej kaplicy Sykstyńskiej.
Przełom i wpływ na muzykę
W utworach a cappella nie zamieszczano informacji o akompaniamencie, co świadczyło o ich niezależności. Jednak w XVII wieku styl ten ustąpił miejsca bardziej złożonym formom muzycznym, takim jak wokalno-instrumentalne kantaty.
Wybitni przedstawiciele
W Polsce najwybitniejszym przedstawicielem stylu a cappella był Wacław z Szamotuł, który znacząco wpłynął na rozwój tej formy muzycznej.
Podsumowanie
- A cappella – styl muzyczny bez instrumentów.
- Wykształcił się w XVI wieku, związany z muzyką sakralną.
- Znaczący kompozytorzy: Josquin des Prés, Giovanni Pierluigi da Palestrina.
- W Polsce – Wacław z Szamotuł.
