„`html
41 Dywizja Piechoty Rezerwowa
41 Dywizja Piechoty Rezerwowa (41 DP rez.) była jednostką piechoty Wojska Polskiego II RP, która brała udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Walczyła w składzie Grupy Operacyjnej „Wyszków”, a jej 115 pułk piechoty bronił Różana. Dywizja poniosła ciężkie straty w bitwie pod Pułtuskiem i osłaniała odcinek Bugu, biorąc udział w walkach pod Węgrowem i Tyszowcami.
Formowanie dywizji
Dywizja nie istniała w organizacji pokojowej, została sformowana według planu mobilizacyjnego „W” w mobilizacji mieszanej. Proces formowania rozpoczął się 24 sierpnia 1939 roku. W skład dywizji weszły jednostki z różnych ośrodków, w tym:
- Szkoła Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej
- Ośrodek Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie
- 13 pułk piechoty w Pułtusku
- 33 pułk piechoty w Łomży
Walki dywizji w kampanii wrześniowej
Dywizja miała ograniczony kontakt z wrogiem do 3 września 1939 roku. Po rozkazie Naczelnego Wodza, dywizja podjęła obronę Różana, jednak 6 września doświadczyła rozbicia. Następnie, po reorganizacji, dywizja liczyła ponad 6000 żołnierzy i walczyła z niemieckimi oddziałami, aż do złożenia broni 26 września 1939 roku.
Obsada personalna Kwatery Głównej
- Dowódca dywizji: gen. bryg. Wacław Piekarski
- Dowódca piechoty dywizyjnej: płk piech. Marian Raganowicz
- Dowódca artylerii dywizyjnej: płk art. Adam Tymoteusz Sawczyński
- Szef sztabu: mjr dypl. art. Józef Leopold Biliński
Organizacja wojenna dywizji
W skład dywizji wchodziły:
- 114, 115 i 116 pułk piechoty
- 61 pułk artylerii lekkiej
- 61 batalion saperów
- Szwadron kawalerii dywizyjnej
Bibliografia
- Tadeusz Jurga, Władysław Karbowski, Armia „Modlin” 1939, Warszawa 1987.
- Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, Warszawa 1983.
- Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”, Pruszków 1995.
„`
