(253) Mathilde – planetoida z pasa głównego.
Odkrycie
(253) Mathilde została odkryta 12 listopada 1885 roku przez austriackiego astronoma Johanna Palisę w Obserwatorium Uniwersyteckim w Wiedniu. Planetoida nosi imię żony francuskiego astronoma Moritza Loewy’ego.
Orbita
Orbita (253) Mathilde jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 6,7°. Czas jednego obiegu wokół Słońca wynosi 4 lata i 112 dni, a średnia odległość od Słońca to 2,64 j.a. Średnia prędkość orbitalna wynosi około 17,98 km/s.
Właściwości fizyczne
Planetoida ma nieregularny kształt, a jej wymiary to 66 × 48 × 46 km. Posiada niskie albedo wynoszące 0,04 oraz jasność absolutną równą 10,3. Średnia temperatura na powierzchni wynosi około 174 K. (253) Mathilde zalicza się do planetoid typu C, zawierających związki węgla, co sprawia, że jest bardzo ciemna. Jej struktura jest zbliżona do meteorytów chondrytowych. Planetoida obraca się wokół własnej osi bardzo powoli, pełny obrót trwa 17 dni, 9 godzin i 30 minut.
Powierzchnia (253) Mathilde jest pokryta licznymi małymi kraterami, a także jednym dużym kraterem o głębokości około 10 km, co sugeruje, że jest to zlepkiem wielu okruchów skalnych utrzymywanych siłą grawitacji.
Badania bezpośrednie
27 czerwca 1997 roku sonda kosmiczna NEAR Shoemaker przeleciała w niewielkiej odległości od (253) Mathilde, wykonując zdjęcia jej powierzchni. Ze względu na powolny obrót planetoidy udało się zarejestrować tylko połowę jej powierzchni.
Geologia
Powierzchnia (253) Mathilde, będąca ciemniejsza od węgla, ma kraterom nadane nazwy po regionach Ziemi związanych z wydobyciem węgla kamiennego.
