Lech Wałęsa, były przywódca NSZZ „Solidarność” oraz prezydent Polski, wyraził swoje rozczarowanie brakiem uznania dla osiągnięć Sierpnia ’80. W rozmowie z PAP podkreślił, że poświęcił całe życie na walkę z systemem komunistycznym, a zwycięstwo, jakim było podpisanie porozumień, nie jest wystarczająco doceniane przez polski naród. Dlatego zapowiedział, że nie weźmie udziału w tegorocznych obchodach rocznicy tych wydarzeń.
ROZMOWY Z 1980 ROKU
Wałęsa, wspominając atmosferę rozmów z sierpnia 1980 roku, zaznaczył, że kluczowe było to, iż w ogóle miały one miejsce. „Przedtem władze komunistyczne zawsze stosowały przemoc. Zaczęliśmy rozmawiać, a rozmowa to zawsze szansa na rozwiązanie problemu” – dodał były prezydent.
„Dałem z siebie wszystko”, stwierdził Wałęsa. „Całe życie walczyłem, by zakończyć komunę i oderwać się od Związku Sowieckiego. Zauważyłem, że po osiągnięciu jednego celu natychmiast skupiałem się na kolejnym” – dodał.
PODPISANIE POROZUMIEŃ
Były lider „Solidarności” podkreślił, że „podpisanie porozumień sierpniowych było ogromnym zwycięstwem”. Niestety, zauważył, że współczesne pokolenie Polaków lekceważy to wydarzenie, co go osobiście dotyka. „Nie zamierzam w tym roku wziąć udziału w obchodach, ponieważ czuję się urażony” – podkreślił.
IMPACT SIERPNIA ’80
Pytany o to, czy Sierpień ’80 miał wpływ na upadek „żelaznej kurtyny”, Wałęsa zauważył, że na pewno istniała zorganizowana opozycja, ale była ona zbyt słaba, by stawić czoła komunizmowi. „Opozycja była wyśmiewana, a my nie mogliśmy się zorganizować” – stwierdził.
Wałęsa przypomniał również o pierwszej pielgrzymce papieża Jana Pawła II do Polski w 1979 roku. „Papież przyjechał, zorganizował nas do modlitwy, co dało nam siłę, by walczyć” – zauważył, wskazując na znaczenie tego wydarzenia dla działań opozycji antykomunistycznej.
POROZUMIENIE Z 1980 ROKU
Warto przypomnieć, że 31 sierpnia 1980 r. w sali BHP Stoczni Gdańskiej podpisano porozumienie pomiędzy Komisją Rządową a Międzyzakładowym Komitetem Strajkowym, który reprezentował ponad 700 zakładów w Polsce. Zawarcie tego dokumentu otworzyło drogę dla tworzenia niezależnych związków zawodowych i przyczyniło się do powstania NSZZ „Solidarność” – pierwszej w krajach komunistycznych legalnej organizacji związkowej, niezależnej od władz.
