Problemem, z którym zmaga się dzisiaj „Polska uśmiechnięta”, jest całkowita niezdolność do tworzenia dużych narracji, które mogłyby zainspirować wyborców. W budowaniu takich opowieści przeszkadza sam Donald Tusk – polityk, który mimo umiejętności, stał się niewolnikiem anachronicznej polityki, bazującej nie na śmiałych wizjach, ale jedynie na PR-ze.
Zmiany w Polskim Krajobrazie Politycznym
Mija niedługo dwadzieścia lat od mojego rozpoczęcia pracy w mediach. Z tej perspektywy wyraźnie widać, jak wówczas dominowało przekonanie, że polityka to w dużej mierze medialne przedstawienie, a to, co politycy robią, nie ma aż takiego znaczenia. Liczył się tylko sposób, w jaki ich opowiadano. PR był kluczowy, a strategiczne podejście do wizerunku rządziło światem polityki.
„Bardziej niż kierowaniem pracami rządu, zajmuje się politycznym pijarem” – skomentował ostatnio Marek Sawicki, współkoalicjant Tuska. Wieloletnie doświadczenie nauczyło go, że Tusk wywodzi się z czasów, gdy polityczny PR dominował. To właśnie w tej epoce ukształtowały się jego nawyki i schematy reakcji w sytuacjach kryzysowych. Niestety, brak mu też jakiejkolwiek chęci do pracy poza ustalonymi schematami, co tylko potwierdza tezę o jego stagnacji w polityce.
Media jako Narzędzie Władzy
Wystarczy przyjrzeć się dotychczasowym działaniom Tuska po przejęciu władzy w grudniu. Jego pierwotnym celem stały się media publiczne, które musiały zostać jak najszybciej „odzyskane”. Względem spółek skarbu państwa czy regulacyjnych urzędów nie zainwestował zbyt wiele energii. Tusk nie wahał się powierzyć zadania odzyskania kontroli nad mediami swoim najwierniejszym współpracownikom, co wskazuje na jego jasną strategię korzystania z mediów jako podstawowego narzędzia władzy.
Jego komunikacja w głównej mierze opiera się na mediach społecznościowych, a styl działania przypomina to, co widzieliśmy już wcześniej. Tusk wydaje się być przekonany, że potrafi „wyczuć potrzeby społeczeństwa”, co wielokrotnie udowadniał, podejmując się tematów, które w jego ocenie są zyskujące na popularności.
Polityczne Ryzyko
Nie można jednak zapomnieć, że ta metoda nie zawsze przynosiła mu sukcesy. Nierzadko przeliczył się z odbiorem swoich działań. W przeszłości niejednokrotnie spotykał się z oporem ze strony społeczeństwa, co pokazuje, że jego umiejętności w analizowaniu nastrojów są ograniczone. Jego powroty do sprawdzonych schematów, takich jak obietnica „rozprawy z Polskim Komitetem Olimpijskim”, sugerują raczej brak innowacyjności niż odczytywanie współczesnych potrzeb.
Przypomnieć trzeba, że jego metody działania opierają się na starych wzorcach. Wydaje się, że Tusk wciąż żyje wspomnieniami dawnych triumfów, jak chociażby budowa Orlików, co jest jedynie próbą powtórzenia sukcesu sprzed lat. Trudno jednak uwierzyć, by ta strategia zadziałała w obecnych realiach politycznych.
Nowa Polska, Nowe Wyzwania
Stare sposoby i anachroniczny PR mogą w końcu na dłuższą metę kosztować Tuska utratę kontaktu z bazą wyborczą. Polityka uległa zmianom, a społeczeństwo pragnie bardziej dynamicznych narracji. Gdyby Tusk chciał stawić czoła nowym wyzwaniom, musiałby wyjść z utartego schematu. Dziś, po ośmiu latach rządów PiS, polityka w Polsce aspiruje do wielkich narracji i wizji.
Jedyną narracją, jaką Tusk wciąż nosi, jest „ocalenie demokracji przed złym PiSem”. Choć ta opowieść może wciąż zdobywać poparcie, nie ma w sobie zbyt wiele potencjału na przyszłość. Współczesna polityka wymaga od liderów nie tylko refleksji nad przeszłością, ale także umiejętności przewidywania przyszłości. Przyszłość „Polski uśmiechniętej” będzie z pewnością wymagała świeżego spojrzenia i fosforyzujących idei, które przyniosą realną zmianę.
Źródło/foto: Interia
