Wigierczycy
Wigierczycy to grupa organizatorów i uczestników harcerskich kursów instruktorskich, które odbywały się nad jeziorem Wigry w latach 1924-1939 oraz po wojnie do 1959 roku. Działalność ta była związana z Warszawską i Mazowiecką Chorągwią Harcerzy ZHP. Grupa ta, postrzegana przez niektórych jako opozycyjna wobec kierownictwa ZHP, nawiązywała do tradycji woodcraftu.
Kursy instruktorskie
Pierwszy obóz i kurs instruktorski Chorągwi Warszawskiej odbył się w 1924 roku w sosnowym borze nad Zatoką Hańczańską, w miejscu odkrytym przez 17 Warszawską Drużynę Harcerską. Kursy te, organizowane corocznie (z wyjątkiem 1933 i 1935), integrowały uczestników, tworząc trwałe przyjaźnie, które miały znaczenie w ich dalszym życiu.
Wśród wybitnych instruktorów, którzy wpłynęli na kształt kursów, byli m.in. Stanisław Lange, Aleksander Kamiński, Władysław Ludwig oraz Tomasz Piskorski. W okresie przedwojennym wyszkoliło się tu około 600-700 instruktorów.
Batalion
Twórcy konspiracyjnej organizacji „Wigry”, będącej później batalionem harcerskim, nawiązali do kursów organizowanych na Suwalszczyźnie. Wśród założycieli byli Władysław Ludwig i Witold Sosnowski.
Krąg instruktorski
W latach 1956-1965, przedwojenni instruktorzy utworzyli krąg instruktorski „Wigry” przy Głównej Kwaterze Harcerstwa. Zrzeszał on około 400 instruktorów z różnych chorągwi ZHP, zamieszkałych w Warszawie. Krąg prowadził szeroką działalność programową, w tym organizację kursów instruktorskich oraz ogólnopolskich imprez harcerskich.
- Utworzenie sekcji problemowych (obozowa, historyczna, opieki, wydawnicza, harcerskiej służby krwi).
- Wydawanie periodyków: „Wiadomości Wigierskie” (1957-1962) oraz „Biuletyn Wigierski” (1962-1964), które publikowały prace instruktorskie, wspomnienia oraz biogramy.
Podsumowanie
Wigierczycy odegrali istotną rolę w historii harcerstwa w Polsce, organizując kursy, które łączyły młodych instruktorów i inspirowały ich do dalszej działalności w ZHP. Ich tradycje i osiągnięcia mają znaczenie dla kolejnych pokoleń harcerzy.
