Achim von Arnim
Carl Joachim Friedrich Ludwig Achim von Arnim (ur. 26 stycznia 1781 w Berlinie, zm. 21 stycznia 1831 w Wipersdorfie) był niemieckim pisarzem i jednym z głównych przedstawicieli romantyzmu heidelberskiego, obok Clemensa Brentano i Josepha von Eichendorffa. Jego najważniejszym dziełem jest powieść Die Kronenwächter.
Życiorys
Achim von Arnim pochodził z arystokratycznej rodziny Arnim. Jego ojciec, baron Joachim Erdmann von Arnim, był pruskim dyplomatą. Po ukończeniu studiów z zakresu prawa i nauk przyrodniczych na Uniwersytecie w Haale, podróżował po Niemczech i zachodniej Europie. Inspirację czerpał od Goethego i Herdera, co skłoniło go do zbierania niemieckich legend i pieśni ludowych.
W 1805 roku wspólnie z Clemensem Brentano opublikował zbiór Des Knaben Wunderhorn, który miał znaczący wpływ na niemiecką kulturę. W 1811 roku, wraz z Adamem Heinrichem Müllerem, założył organizację Christlich-deutsche Tischgesellschaft, promującą pruski patriotyzm.
Arnim był krytykiem racjonalizmu oświecenia i zwolennikiem ograniczenia powszechnej edukacji, aby chronić narodową tożsamość Niemców. Jego twórczość odzwierciedlała idealizację średniowiecza oraz dążenie do zjednoczenia Niemiec.
Dzieła
- Hollin’s Liebeleben (1802)
- Ariel’s Offenbarungen (1804)
- Kriegslieder (1806)
- Das Knaben Wundernhorn (1806 i 1808; z Clemensem Brentano)
- Tröst Einsamkeit (1808)
- Der Wintergarten (1809)
- Mistris Lee (1809)
- Armut, Reichthum, Schuld und Buße der Gräfin Dolores (1810)
- Halle und Jerusalem (1911)
- Isabella von Ägypten (1812)
- Schaubühne (1813)
- Die Kronenwächter (1817)
- Der tolle Invalide auf dem Fort Ratonneau (1818)
- Fürst Ganzgott und Sänger Halbgott (1818)
- Die Gleichen (1819)
- Die Majoratsherren (1819)
- Owen Tudor (1820)
- Landhausleben (1826)
- Die Päpstin Johanna (1846; opublikowane pośmiertnie)
Podsumowanie
Achim von Arnim był kluczową postacią niemieckiego romantyzmu, której prace miały istotny wpływ na kształtowanie narodowej tożsamości i kultury. Jego twórczość, bazująca na folklorze, odzwierciedlała dążenie do zjednoczenia Niemiec oraz krytykę racjonalizmu oświecenia.
