Druga Awangarda
Druga Awangarda to termin odnoszący się do kierunków i grup poetyckich aktywnych w latach 30. XX wieku, związanych z czasopismem „Reflektor”. Najważniejsze ośrodki tego nurtu to Lublin oraz Wilno.
Główne ośrodki
- Lublin: Awangarda Lubelska, z Józefem Czechowiczem w centrum.
- Wilno: Grupa Żagary, do której należeli Teodor Bujnicki, Czesław Miłosz i Aleksander Rymkiewicz.
Charakterystyka
Druga Awangarda wyróżniała się brakiem optymizmu cywilizacyjnego oraz racjonalizmu, które były typowe dla futurystów oraz Awangardy Krakowskiej. Poeci tego nurtu krytykowali tezy T. Peipera dotyczące rygoru konstrukcyjnego w poezji.
Postulowali zamiast tego lirykę wizjonerską i katastroficzną, silnie inspirowaną ekspresjonizmem. W ich twórczości istotne były tematy związane z pięknem pejzażu oraz wiejskim życiem, które były postrzegane przez pryzmat marzeń i snów.
Przedłużenie nurtu
Kontynuacją idei Drugiej Awangardy było pokolenie Kolumbów, które tworzyło podczas II wojny światowej (1939–1945). W jego skład wchodzili m.in. K.K. Baczyński, T. Gajcy, A. Trzebiński oraz T. Borowski. Krytykowali oni poetykę Skamandra oraz Awangardy Krakowskiej.
Kategorie
- Literatura II Rzeczypospolitej
- Polskie grupy i ruchy poetyckie
- Awangarda
