Stefania Baczyńska – Życiorys
Stefania Baczyńska, z domu Zieleńczyk, urodziła się 3 grudnia 1890 roku w Warszawie, a zmarła 15 maja 1953 roku. Była polską nauczycielką i autorką podręczników edukacyjnych. Wywodziła się z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Jej ojciec, Maksymilian, był czapnikiem, a matka, Karolina, zmarła w 1934 roku. Stefania miała także brata, Adama, który podczas II wojny światowej przebywał w getcie.
Stefania poznała swojego przyszłego męża, Stanisława Baczyńskiego, podczas studiów przyrodniczych we Lwowie. Ich ślub odbył się w Warszawie w 1911 roku. Pracowała jako nauczycielka metodyki i kierowniczka szkoły ćwiczeń przy seminarium nauczycielskim.
Działalność pedagogiczna i twórczość
W 1918 roku ukończyła Kurs Pedagogiczny dla nauczycieli szkół elementarnych w Warszawie. W latach 1922–1932 wykładała w Seminarium Nauczycielskim Katolickiego Związku Polek w Warszawie. Była autorką kilku podręczników, w tym:
- „Patrzę i opisuję. Część 1.” (1921–1937, współautorstwo z Anną Oderfeldówną)
- „Patrzę i opisuję. Część 2.” (1925–1938)
- „Patrzę i opisuję. Część 3: Książka do ćwiczeń gramatycznych, ortograficznych i stylistycznych.” (1930–1933)
Oprócz tego, Baczyńska pisała książki i opowiadania dla dzieci, takie jak „Wacek i sześć jego siostrzyczek” (1927) oraz „Żoko zagranicą” (1939). Tłumaczyła również utwory autorów rosyjskich i niemieckich, w tym bajki I.A. Kryłowa oraz prace J. Loebela.
Śmierć i dziedzictwo
Stefania Baczyńska zmarła w zakładzie opiekuńczym na Służewie. Została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, obok swojego męża. Jej ostatnią wolą było, aby rękopisy jej syna, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, były w opiece Jerzego Andrzejewskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Jerzego Turowicza i Kazimierza Wyki.
Podsumowanie
Stefania Baczyńska była znaczącą postacią w polskiej pedagogice i literaturze dziecięcej, a jej prace miały wpływ na edukację w Polsce w pierwszej połowie XX wieku.
