W 1944 roku fiński żołnierz Aimo Koivunen znalazł się w sytuacji, która wydaje się wręcz nieprawdopodobna. Po zagubieniu się w swojej jednostce przetrwał dwa tygodnie w ekstremalnych warunkach za kołem podbiegunowym, nie mając dostępu do jedzenia. Te niesamowite zmagania połączyły się z jego nieczynnym bieganiem na nartach przez 400 kilometrów, co było możliwe, dzięki przypadkowemu zażyciu olbrzymiej dawki środka pobudzającego. Aimo połknął zapas pervitinu, który miał być przeznaczony dla całego oddziału!
Niezwykła Historia Aimo Koivunena
Opowieść Koivunena stała się jednym z najbardziej niezwykłych epizodów II wojny światowej i pierwszym odnotowanym przypadkiem przedawkowania metamfetaminy w warunkach walki. Jego perypetie ukazują nie tylko ludzką determinację w obliczu skrajnych trudności, ale także ciemne aspekty wojennej farmakologii.
Najtrudniejszy okres dla Finlandii rozpoczął się 30 listopada 1939 roku, gdy to państwo z populacją nieprzekraczającą 3,6 miliona zostało zaatakowane przez Związek Radziecki. Starcie to przypominało wojnę Dawida z Goliatem, a brutalność Armii Czerwonej wywoływała skojarzenia z wczesnymi fazami konfliktu rosyjsko-ukraińskiego.
Finowie, mimo przewagi liczebnej przeciwnika, dzielnie stawiali opór, zadając wielkie straty. Ostatecznie udało im się utrzymać niepodległość, choć musieli oddać 35 tysięcy kilometrów kwadratowych swojego terytorium. Zdesperowani, aby je odzyskać, przystąpili do wojny po stronie Niemiec w latach 1941-1944, biorąc udział w tzw. „wojnie kontynuacyjnej”. To właśnie w tym czasie Aimo Koivunen doświadczył swoich nadzwyczajnych przygód.
Tragiczna Ucieczka i Poderwanie Mocy
W dniu 18 marca 1944 roku, w Laponii, gęsty śnieg zasypał pole bitwy. Fiński patrol narciarski prowadzony przez 27-letniego kaprala Aimo Koivunena został otoczony przez Sowietów. Snopy narciarskie Finów, jako pionierów w tej dziedzinie, stanowiły dla Armii Czerwonej poważne zagrożenie. W próbie ucieczki, 30-osobowy patrol zdołał się wyrwać z okrążenia, jednak Rosjanie nie zamierzali odpuścić.
Koivunen, torując drogę dla swoich ludzi, zaczął szybko słabnąć. Przypomniał sobie o zapasie pervitinu w kieszeni, jednak w pośpiechu połknął wszystkie 30 tabletek naraz, co wpłynęło na jego psychikę i ciało. Chociaż początkowo jego towarzysze podążali za nim, szybko stracili zdolność do dotrzymania mu kroku, a Koivunen zniknął w mroźnym krajobrazie.
Po utracie przytomności obudził się następnego dnia, wciąż w ruchu, w zupełnie nieznanym miejscu. Bez jedzenia i amunicji, a z ciałem pod wpływem silnego środka, jego sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna. Jedyne, co mógł zrobić, to kontynuować bieganie na nartach w mroźnych warunkach.
Ekstremalne Przeżycie i Uratowanie
Koivunen natknął się na rosyjski obóz i zdołał uciec, następnie znalazł się w opuszczonej chacie myśliwskiej, gdzie próbował rozpalić ogień, który skończył się pożarem. Jego dalsze zmagania doprowadziły go do wybuchu miny przeciwpiechotnej, z której cudem wyszedł z życiem, ale został ranny w nogę. Po długim czasie leżenia odzyskał przytomność dzięki przelatującemu w pobliżu niemieckiemu samolotowi, wykorzystując swoją narciarską czapkę, aby zwrócić na siebie uwagę pilota.
Czas pod wpływem pervitinu mijał, a Koivunen zmagał się z halucynacjami i coraz większym głodem. Zaspokajał pragnienie, jedząc śnieg i próbując zdobyć pokarm w postaci dzikich ptaków. Ostatecznie, po wielu dniach walki o przetrwanie, trafił wreszcie w ręce ratowników.
Finał i Dziedzictwo
Po powrocie do cywilizacji, Aimo Koivunen ważył zaledwie 43 kilogramy, a jego tętno oszałamiało lekarzy — wynosząc 200 uderzeń na minutę, co było trzykrotnie wyższą wartością niż u przeciętnego człowieka. Mimo to, przeżył i zmarł dopiero w 1989 roku w wieku 72 lat. Jego historia, przez długi czas nieznana, zaczęła być odkrywana na nowo w latach 70. dzięki jego własnym wspomnieniom, które opublikowano w piśmie „Kansa taisteli”. Po jego śmierci, jego syn Mika przypomniał światu o niezwykłym wyczynie swojego ojca.
Metamfetamina, będąca wynalazkiem Japończyków z 1893 roku, stała się znana na całym świecie dzięki swoim pobudzającym właściwościom. W czasie II wojny światowej była wykorzystywana zarówno przez wojska niemieckie, jak i alianckie. Jej popularność wśród żołnierzy była ogromna, a niepokoje związane z jej działaniem prowadziły do ograniczenia jej stosowania. Dla wielu, jak Koivunen, stała się ona jednak nie tylko środkiem wspomagającym, ale także narzędziem dramatycznych zmagań o przeżycie.
