Kwietyzm
Kwietyzm, będący nurtem teologii i duchowości w Kościele katolickim, został uznany za herezję. Jego głównym celem było osiągnięcie mistycznego spokoju wewnętrznego poprzez całkowitą bierność i wyrzeczenie się wolnej woli.
Historia nurtu
Twórcą kwietyzmu był hiszpański ksiądz Miguel de Molinos, a jego głównym propagatorem biskup Cambrai, François Fénelon.
Podstawowe założenia
Kwietyzm opiera się na idei bierności wobec działania Bożej łaski. Aby osiągnąć mistyczny spokój, zaleca się wyzbycie wolnej woli oraz jakiejkolwiek intencji, co prowadzi do wewnętrznej pustki. Kluczowym elementem kwietyzmu była również koncepcja „miłości bezinteresownej” (amour désintéressé), która sugeruje, iż człowiek nie powinien oczekiwać od Boga niczego, w tym zbawienia. Kwietyści uważali, że dążenie do jedności z Bogiem zawiera elementy miłości własnej, co stoi w sprzeczności z czystą miłością do Boga.
Odpowiedź Kościoła katolickiego
Kościół katolicki potępił kwietyzm, podkreślając następujące argumenty:
- Odrzucenie Bożego błogosławieństwa i nagrody jest przejawem pychy.
- Miłość, która nie oczekuje niczego od Boga, nie jest prawdziwą miłością wzajemną.
- Koncept „miłości bezinteresownej” jest sprzeczny z naturą ludzką, która działa również z myślą o własnym dobru.
- Wiara kwietystyczna jest uboga, gdyż nie uznaje, że Bóg nagradza tych, którzy Go szukają (Hbr 11,6).
Kwietyzm został potępiony przez papieży Innocentego XI w 1687 r., Innocentego XII w 1699 r. oraz Piusa XII w 1943 r. W encyklice Mystici corporis potwierdzono, że życie chrześcijańskie wymaga aktywności ze strony ludzi, a nie tylko działania Ducha Świętego.
Bibliografia
- K. Rahner, H. Vorgrimler, Mały słownik teologiczny, Pax, 1987.
