Stanisław Ledóchowski
Stanisław Ledóchowski herbu Szaława (ur. 1666 – zm. 13 maja 1725) był znaczącą postacią w historii I Rzeczypospolitej. Pełnił szereg istotnych funkcji, w tym marszałka generalnego konfederacji tarnogrodzkiej oraz wojewody wołyńskiego w latach 1724–1725.
Kariera polityczna
Ledóchowski rozpoczął swoją karierę polityczną jako cześnik wołyński w latach 1691–1692, a następnie był podstolim wołyńskim (1692–1699) oraz podkomorzym krzemienieckim (1699–1724). W 1701 roku pełnił funkcję marszałka Trybunału Głównego Koronnego, a w 1703 roku był posłem na sejm z województwa wołyńskiego.
Konfederacje i konflikty
- W 1704 roku przystąpił do konfederacji sandomierskiej.
- W 1715 roku, na fali protestów szlachty przeciwko interwencji saskiej, został marszałkiem antysaskiej konfederacji tarnogrodzkiej.
- Wkrótce zbudował silne wojsko konfederackie, co zwiększyło jego wpływy.
- W 1716 roku negocjował z królem, aby uniknąć nowej wojny, co zaowocowało porozumieniem podpisanym 3 listopada 1716.
Sejm i ostatnie lata
W 1716 roku został marszałkiem sejmu kończącego konfederację. W 1717 roku wygłosił sławne przemówienie, w którym przysiągł królowi wierność. W 1718 roku domagał się wycofania wojsk rosyjskich i sojuszu z Austrią, co zostało zrealizowane w 1719 roku. Na krótko przed śmiercią, 26 marca 1724 roku, został wojewodą czernihowskim.
Ocena postaci
Ledóchowski był postrzegany jako człowiek prawy i szlachetny, o wyjątkowej inteligencji. Poseł rosyjski opisał go jako „mądrego i chytrego człowieka, jakiego nie widział w całej Polsce”.
Bibliografia
- Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, Tom VI, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845.
