Bitwa pod Krasnem
Bitwa pod Krasnem miała miejsce w dniach 20–23 lutego 1651, między wojskami polskimi dowodzonymi przez hetmana Marcina Kalinowskiego a kozackimi pod wodzą pułkownika Daniło Nieczaja. Była to kluczowa konfrontacja w trakcie powstania Chmielnickiego.
W styczniu i lutym 1651, Nieczaj, uważany za jednego z najważniejszych dowódców kozackich, zaatakował Bracławszczyznę z siłami liczącymi kilka tysięcy żołnierzy. Hetman Kalinowski, wspierany przez wojewodę bracławskiego Stanisława Lanckorońskiego, wyruszył z 12-tysięczną armią, aby stawić czoła kozackim atakom.
Wojska kozackie zajęły Szarogród i zamierzały uderzyć na Bar, jednak na wieść o nadchodzących Polakach zatrzymały się w miasteczku Krasne. W nocy z 20 lutego, Kalinowski zaskoczył przeciwnika, atakując Krasne. Podzielił swoje siły, a oddział dowodzony przez kasztelana Adama Hieronima Kazanowskiego zaatakował z innej strony.
Bitwa szybko przerodziła się w rzeź oddziałów kozackich, w której zginął pułkownik Nieczaj. Mimo to, część Kozaków zdołała uciec do zamku. Krwawe walki trwały do 23 lutego, a Kalinowski wykazał się osobistym męstwem. Ostatecznie, resztki kozackich oddziałów zostały zdziesiątkowane podczas próby ucieczki z zamku.
Bitwa pod Krasnem zakończyła się całkowitym zwycięstwem Polaków, a straty Kozaków mogły wynieść nawet do 10 tysięcy ludzi.
Podsumowanie
- Data: 20–23 lutego 1651
- Dowódcy: Marcin Kalinowski (Polska) vs. Daniło Nieczaj (Kozacy)
- Wynik: Zwycięstwo Polaków
- Straty Kozaków: do 10 tysięcy ludzi
Kategorie
Bitwy w 1651, Bitwy powstania Chmielnickiego
