Danilo Kiš
Danilo Kiš (cyr. Данило Киш), urodzony 22 lutego 1935 roku w Suboticy, zmarł 15 października 1989 roku w Paryżu. Był serbskim pisarzem, poetą, eseistą i tłumaczem, uznawanym za przedstawiciela nurtu postmodernistycznego w literaturze. Kiš w swojej twórczości często wykorzystywał wątki autobiograficzne oraz zajmował się tłumaczeniem poezji z języka francuskiego, rosyjskiego i węgierskiego.
Biografia
Matka Kiša pochodziła z Czarnogóry, a ojciec był węgierskim Żydem. W trakcie II wojny światowej stracił ojca oraz kilku innych bliskich, którzy zostali zamordowani w obozach. Po wojnie mieszkał na Węgrzech do 1948 roku, a następnie osiedlił się w Jugosławii.
Kiš studiował literaturę na Uniwersytecie Belgradzkim i od 1960 roku pracował w czasopiśmie Vidici. W 1962 roku wydał swoje pierwsze powieści: Mansarda i Psalam 44. W 1973 roku zdobył nagrodę „NIN” za powieść Peščanik (polski tytuł: Klepsydra), którą później zwrócił z powodu kontrowersji politycznych. Kiš był członkiem Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk.
Twórczość
Twórczość Kiša często porównywana jest z dziełami Brunona Schulza, szczególnie w kontekście motywu ojca. Jego proza ukazuje życie w wojennej biedzie i strachu przed represjami. Wiele jego dzieł, takich jak Ogród, popiół i Klepsydra, eksploruje temat poszukiwania prawdy o ojcu, często w sposób magiczny i baśniowy.
Najważniejsze dzieła
- Mansarda (1962)
- Psalam 44 (1962)
- Ogród, popiół (1965)
- Wczesne smutki (1969)
- Klepsydra (1972)
- Grobowiec dla Borysa Dawidowicza (1976)
- Encyklopedia umarłych (1983)
Dzieła pośmiertnie wydane
- Życie, literatura (1990)
- Lutnia i blizny (1994)
- Varia (1995)
