Dzisiaj jest 14 lutego 2025 r.
Chcę dodać własny artykuł
Reklama

Kazeina

Chcę dodać własny artykuł

Kazeina – Kluczowe Informacje

Kazeina to białko mleka, które jest głównie wyodrębniane podczas trawienia dzięki działaniu podpuszczki. Stanowi około 75% całkowitej ilości białek w mleku. Kazeina jest istotnym składnikiem odżywczym, a jej struktura i właściwości mają kluczowe znaczenie w procesie trawienia i przyswajania składników odżywczych.

Rodzaje Kazeiny

  • Kazeina podpuszczkowa: Ułatwia wchłanianie białka w przewodzie pokarmowym, ponieważ pokarm pozostaje tam dłużej. Jest szczególnie skuteczna w przypadku młodych osobników.
  • Kazeina kwasowa techniczna: Wytwarzana z mleka krowiego z użyciem kwasów, znajduje zastosowanie w różnych gałęziach przemysłu.

Struktura Kazeiny

Kazeina należy do fosfoprotein i glikoprotein. Zawiera reszty cukrowe oraz fosforanowe, co wpływa na jej właściwości. W skład kazeiny wchodzą różne frakcje, w tym:

  • kazeina α
  • kazeina β
  • kazeina γ
  • αs-kazeina
  • к-kazeina

Micele kazeinowe, które mają średnicę od 25 do 300 nm, tworzą roztwór koloidalny w mleku. Ich struktura składa się z podjednostek połączonych mostkami jonowymi, co stabilizuje roztwór i umożliwia wchłanianie składników odżywczych w organizmie.

Zastosowania Kazeiny

Kazeina ma wiele zastosowań, w tym:

  • Produkcja kleju kazeinowego
  • Tworzywo sztuczne galalit
  • Medium do malarstwa freskowego i tablicowego
  • Technika sgraffita w dekoratorstwie

Podsumowanie

Kazeina jest kluczowym białkiem mleka, które odgrywa istotną rolę w procesie trawienia i przyswajania składników odżywczych. Jej różnorodność frakcji i właściwości czynią ją ważnym składnikiem w przemyśle spożywczym, a także w innych dziedzinach, takich jak sztuka i materiały budowlane.

Bibliografia

  • Berlitz H. D., Grosch W., Food chemistry, Springer-Verlag, Berlin 1999.
  • Białka w żywności i żywieniu, red. Gawęcki J., Wyd. AR w Poznaniu, Poznań 2003.
  • Kączkowski J., Podstawy biochemii, WNT, Warszawa 2004.
  • Obrusiewicz T., Mleczarstwo, cz. II, WSiP, Warszawa 1992.