Hermann von Helmholtz
Hermann Ludwig Ferdinand von Helmholtz (1821-1894) był niemieckim lekarzem, fizykiem, fizjologiem i filozofem, znanym z sformułowania zasady zachowania energii. Jego prace obejmowały wiele dziedzin, takich jak mechanika, akustyka, termodynamika, światło, elektryczność i magnetyzm. Helmholtz skonstruował pierwszy oftalmoskop oraz rezonator Helmholtza, a także badał mechanizmy produkcji energii w gwiazdach. Otrzymał Medal Copleya za swoje osiągnięcia naukowe.
Życiorys
Helmholtz urodził się w Poczdamie, jako syn Ferdynanda Helmholtza, nauczyciela w gimnazjum. W 1838 roku rozpoczął studia w Friedrich-Wilhelms-Institut, gdzie uczył się anatomii i fizjologii pod okiem Jana Müllera. Po przebytej chorobie tyfusu zakupił mikroskop i skoncentrował się na badaniach nad układem nerwowym, co zaowocowało obroną doktoratu w 1842 roku.
Po ukończeniu studiów pracował w szpitalu Charité w Berlinie, a następnie jako chirurg w Poczdamie. Jego kariera naukowa obejmowała również okresy w Królewcu i Bonn, a także wykłady na Uniwersytecie w Heidelbergu oraz Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. W 1891 roku został doktorem honorowym Uniwersytetu Odeskiego, a w latach 1892-1894 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Dorobek naukowy
Helmholtz badał zastosowanie praw fizycznych w procesach fizjologicznych, koncentrując się na chemicznych aspektach ruchu mięśni. Zbudował aparaturę do badania ciepła wydzielanego w czasie reakcji fizjologicznych oraz sformułował zasadę zachowania energii, podkreślając, że energia zmienia formę, ale nie ginie. Jego badania nad prędkością impulsów nerwowych przyczyniły się do zrozumienia ich związku z procesami chemicznymi i elektrycznymi.
W 1854 roku zgłosił hipotezę, że energia słoneczna wynika z zapadania się Słońca pod wpływem własnej grawitacji.
Wybrane prace
- Über die Erhaltung der Kraft, 1847
- Liczenie i Mierzenie z Punktu Widzenia Teoryi Poznania, Warszawa 1901 (tłumaczenie Ludwik Silberstein)
