Ignacy Wyssogota Zakrzewski
Ignacy Wyssogota Zakrzewski, herbu Wyssogota, urodził się w 1745 roku w Starym Białczu. Był synem Izydora Wyssogota-Zakrzewskiego, kasztelanica santockiego, oraz Izabelli Radomickiej, córki wojewody poznańskiego.
Kariera polityczna
Zakrzewski był aktywnym uczestnikiem życia politycznego swojej epoki. W 1776 roku był członkiem konfederacji Andrzeja Mokronowskiego oraz posłem na Sejm z ziemi wschowskiej. W kolejnych latach reprezentował województwo kaliskie na sejmie w 1786 roku oraz województwo poznańskie na Sejmie Czteroletnim w 1788 roku. W 1791 roku współzałożył Zgromadzenie Przyjaciół Konstytucji Rządowej.
Po uchwaleniu Konstytucji 3 maja w 1792 roku, Zakrzewski został prezydentem Warszawy, jednak został usunięty z tej funkcji przez Targowicę wkrótce później. Uczestniczył w przygotowaniach do powstania kościuszkowskiego, a po jego wybuchu, w kwietniu 1794 roku, ponownie objął prezydenturę Warszawy. 17 kwietnia 1794 roku stanął na czele Rady Zastępczej Tymczasowej, a następnie dołączył do Rady Najwyższej Narodowej jako szef Wydziału Żywności.
Po wojnie i śmierć
Po upadku powstania kościuszkowskiego Zakrzewski został uwięziony w Petersburgu, ale zwolniono go w 1796 roku. Do końca życia mieszkał w Żelechowie, gdzie również zmarł w 1802 roku. Spoczywa na tamtejszym cmentarzu.
Na jego cześć jedna z pierzei Rynku Starego Miasta w Warszawie nosi nazwę Strony Zakrzewskiego.
Bibliografia
- Andrzej Zahorski, Ignacy Wyssogota Zakrzewski – prezydent Warszawy, Wydawnictwo PWN, 1963
