„`html
Wojna o Black Hills
Wojna o Black Hills, znana również jako Kampania Little Big Horn, to seria konfliktów zbrojnych między Indianami z plemienia Dakotów a armią USA w latach 1876–1877.
Tło wydarzeń
Traktat w Fort Laramie z 1868 roku ustanowił Wielki Rezerwat Dakotów, obejmujący teren pasma Black Hills, które Indianie uważali za święte. Odkrycie złota w tym regionie, potwierdzone przez ekspedycję George’a Custera w 1874 roku, doprowadziło do masowego napływu osadników i górników, co naruszało wcześniejsze ustalenia traktatu. Wzbudziło to gniew Dakotów, którzy odczuwali bezsilność armii w obronie ich terytoriów.
Reakcja Indian
W odpowiedzi na inwazję, Siedzący Byk i Szalony Koń zorganizowali opór przeciwko intruzom. Rząd prezydenta Ulyssesa Granta, który zezwalał na poszukiwania złota, również przyczynił się do eskalacji konfliktu. Wiosną 1876 roku Indianie zebrali się nad rzeką Little Bighorn, podczas gdy amerykańskie wojska przemieszczały się, aby zmusić ich do powrotu do rezerwatów.
W wyniku bitwy nad rzeką Rosebud, Dakotowie pokonali jedną z kolumn armii. Osiem dni później, podczas bitwy nad Little Bighorn, zjednoczone siły Dakotów i Szejenów zadały poważne straty amerykańskiemu oddziałowi Custera, zabijając 265 żołnierzy, co stanowiło jedną z największych porażek armii USA.
Koniec wojny
Latem i jesienią 1876 roku amerykańskie wojska pokonały Indian w kolejnych bitwach, zmuszając ich do powrotu do rezerwatów. Konflikt zakończył się traktatem, w którym Dakotowie zrzekli się części swojego terytorium, w tym Black Hills, legalizując tym samym wcześniejsze nielegalne osadnictwo. To przyczyniło się do dalszego rozwoju białych osiedli w regionie.
Podsumowanie
Wojna o Black Hills ukazuje złożoność relacji między rdzennymi mieszkańcami a rządem USA, będąc przykładem naruszenia traktatów i walki o terytorium. Konflikt ten miał długotrwałe skutki dla społeczności Dakotów i historii Ameryki.
Przypisy
Bibliografia
„`
