Wiktor Bonaparte, książę Napoleon
Wiktor Bonaparte, znany również jako Napoleon V, urodził się 18 lipca 1862 roku w Paryżu i zmarł 3 maja 1926 roku w Brukseli. Był głową rodu Bonaparte w latach 1891–1926 oraz bonapartystowskim pretendentem do tronu cesarskiego Francji.
Wiktor był synem Napoleona Józefa Bonaparte, cesarskiego kuzyna, oraz księżniczki Klotyldy Marii Sabaudzkiej, córki króla Włoch Wiktora Emanuela II. Po śmierci czwartego Napoleona, w testamencie został wyznaczony na jego spadkobiercę, co spotkało się z oporem jego ojca. Mimo to, w 1884 roku ogłosił się legalnym pretendentem, co doprowadziło do zerwania relacji z ojcem. W 1886 roku władze III Republiki Francuskiej skazały Wiktora na banicję, po czym osiedlił się w Brukseli.
Życie prywatne
Wiktor Bonaparte, zamożny dzięki wsparciu cesarzowej Eugenii, zakochał się w Klementynie, córce króla Belgii Leopolda II. Mimo wzajemnych uczuć, król nie udzielił zgody na ich małżeństwo z powodu niepewności związanej z pozycją Wiktora. Ostatecznie para wzięła ślub 14 listopada 1910 roku, po śmierci Leopolda II. Mieli dwoje dzieci, a ich syn, Napoleon Ludwik Hieronim Bonaparte, został głową rodu po śmierci ojca.
Działalność i ostatnie lata
W 1914 roku Wiktor zgłosił się do armii francuskiej, ale z powodu zakazu banicji nie został przyjęty. Uciekając przed niemiecką inwazją, przeniósł się z rodziną do Farnborough Hill, rezydencji cesarzowej Eugenii, którą odziedziczył w 1920 roku. Ostatnie lata życia poświęcił na uporządkowanie zbiorów pamiątek bonapartystowskich i stworzenie małego muzeum w Brukseli. Nigdy nie powrócił do Francji i zmarł w Brukseli. Po jego śmierci syn przekazał zbiory w 1979 roku państwu francuskiemu.
Bibliografia
- Almanach de Gotha, Gotha 1887
- Kejsarinnan Eugenie, Memoarer, 1-2, Stockholm 1920
- Sigyn Reimers, Mina kungliga, Stockholm 1954
