Koń włodzimierski – rasa konia zimnokrwistego wyhodowana w Rosji.
Historia
Rozwój rasy rozpoczął się w 1886 roku, jednak pierwsze próby hodowlane nie przyniosły rezultatów. Po 1900 roku w hodowli zaczęto stosować ogiery Clydesdale i szajrów, co miało znaczący wpływ na rozwój rasy. Dopiero w XX wieku, dzięki planowanej hodowli prowadzonej przez zootechników i personel kołchozów, uzyskano satysfakcjonujące wyniki. Konie włodzimierskie zostały oficjalnie uznane w 1946 roku jako „koń-traktor”, cenione za swoje umiejętności robocze i zdolności do uszlachetniania innych ras koni roboczych.
Budowa
Koń włodzimierski ma średnią budowę, przypominającą rasy Clydesdale lub szajra. Charakteryzuje się inteligentnym wyglądem oraz nieco garbonosym profilem głowy. Cechy budowy to:
- Wysoko osadzona, silna szyja
- Skośne i długie łopatki
- Zwarta kłoda i szeroka klatka piersiowa
- Miękki grzbiet i dobrze umięśniony zad
- Solidne kończyny z kopytami i szczotkami na pęcinach
Kłus konia włodzimierskiego jest wyjątkowy, choć akcja kończyn może być nieco zbyt wysoka.
Wielkość i masa ciała
Wysokość w kłębie wynosi od 160 cm do 165 cm, a masa ciała oscyluje wokół 700 kg.
Maść
Najczęściej występują umaszczenia gniade, kasztanowe lub kare, z dopuszczalnymi odmiennościami na łbie i kończynach.
Hodowla
Rasa koni włodzimierskich jest hodowana głównie w Rosji, a szczególnie w obwodach włodzimierskim i iwanowskim.
Bibliografia
- Włodzimierski
