Gerhard Domagk

Gerhard Domagk (30 października 1895 – 24 kwietnia 1964) był niemieckim lekarzem, patologiem oraz mikrobiologiem, laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1939 roku. Jego prace miały istotny wpływ na rozwój medycyny, szczególnie w zakresie chemioterapii.

Życiorys

Domagk urodził się w Łagowie, a swoje dzieciństwo spędził w Sommerfeld. Ukończył Ewangelickie Męskie Gimnazjum w Legnicy, a następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Chrystiana Albrechta w Kilonii. W czasie I wojny światowej służył jako żołnierz oraz w służbach sanitarnych.

W 1924 roku rozpoczął pracę naukową na Uniwersytecie w Greifswaldzie, a od 1928 był profesorem patologii na Uniwersytecie Wilhelma w Münsterze. Jego badania skupiały się na fagocytach oraz skuteczności nowych substancji chemicznych w walce z infekcjami.

W 1935 roku odkrył, że prontosil, barwnik z grupy sulfonamidów, skutecznie zwalcza infekcje paciorkowcowe. To odkrycie stanowiło przełom w medycynie, otwierając drogę do stosowania sulfonamidów w lecznictwie. Jego praca zainspirowała wielu naukowców, w tym Aleksandra Fleminga, który chwilowo wstrzymał badania nad penicyliną.

Domagk został laureatem Nagrody Nobla w 1939 roku, jednak nie mógł odebrać nagrody z powodu nacisków władz niemieckich. Ostatecznie przyjął ją w 1947 roku, ale bez przysługującej nagrody pieniężnej.

Po II wojnie światowej skupił się na leczeniu gruźlicy oraz chemoterapii nowotworowej, wprowadzając do leczenia tiosemikarbazony. W 1947 roku opublikował podręcznik dotyczący patomorfologii i chemioterapii chorób zakaźnych.

Domagk zmarł w 1964 roku i został pochowany na cmentarzu leśnym Lauheide koło Münster.