Kościół katolicki obrządku grecko-rusińskiego w II Rzeczypospolitej
W II Rzeczypospolitej, zgodnie z art. IX Konkordatu z 1925 roku, Kościół katolicki obrządku grecko-rusińskiego składał się z trzech diecezji:
- archidiecezja lwowska
- diecezja przemyska
- diecezja stanisławowska
Te diecezje tworzyły lwowską prowincję kościelną, na czele której stał arcybiskup Andrej Szeptycki, posiadający również tytuł metropolity halickiego i biskupa kamienieckiego.
Z upoważnienia papieża Leona XIII, greckokatolicka Kuria metropolitalna we Lwowie sprawowała opiekę nad parafiami w Ameryce Północnej. W 1934 roku, na mocy dekretu Quo aptius consuleret, powołano administrację apostolską Łemkowszczyzny, która obejmowała 9 dekanatów z diecezji przemyskiej, łącznie 111 parafii i 11 samodzielnych wikariatów. Utworzenie tej administracji było odpowiedzią na schizmy tylawskie na przełomie lat 20. i 30., a nowa jednostka podlegała bezpośrednio Watykanowi.
Wszystkie diecezje miały dwustopniową organizację, składającą się z dekanatów i parafii. Arcybiskup Szeptycki jako jedyny w swojej diecezji zachował protoprezbiteriaty, co stanowiło jednostki pośrednie między dekanatem a diecezją.
Podział diecezji w 1939 roku
- Diecezja lwowska: 54 dekanaty, 1267 parafii
- Diecezja stanisławowska: 20 dekanatów, 421 parafii
- Diecezja przemyska: 45 dekanatów, 577 parafii
- Administracja Apostolska Łemkowszczyzny: 9 dekanatów, 111 parafii
