Stanisław Dobrucki
Stanisław Dobrucki (1862-1919) był polskim lekarzem i chirurgiem, który odgrywał istotną rolę w medycynie w Lublinie. Po ukończeniu studiów na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego w 1886 roku, kontynuował naukę w Pradze i Wrocławiu, gdzie kształcił się pod okiem Jana Mikulicza-Radeckiego. W 1887 roku osiedlił się w Lublinie.
Kariera zawodowa
Dobrucki pracował jako ordynator w Szpitalu Żydowskim, a od 1898 roku pełnił funkcję lekarza naczelnego w Szpitalu św. Wincentego a Paulo. Współorganizował oraz przewodniczył różnym zjazdom lekarskim, w tym I Zjazdowi Lekarzy Prowincjonalnych w Łodzi w 1911 roku oraz II Zjazdowi w Lublinie w 1914 roku. Od 1913 był prezesem Lubelskiego Towarzystwa Lekarskiego i członkiem honorowym Krakowskiego Towarzystwa Lekarskiego.
Osiągnięcia w chirurgii
Dobrucki był pionierem nowoczesnych oddziałów chirurgicznych w Lublinie. Specjalizował się w chirurgii jamy brzusznej, unowocześniając operację przepukliny i argumentując, że każdy pacjent z wyrostkiem robaczkowym powinien być operowany.
Zainteresowania pozamedyczne
Poza pracą zawodową, Dobrucki interesował się muzyką, współtworząc amatorską orkiestrę, oraz numizmatyką, ofiarowując swój zbiór monet Muzeum Lubelskiemu i działając w Towarzystwie „Muzeum Lubelskie”.
Bibliografia
- Paweł Misiuna, Anna Panecka, Feliks Skubiszewski, Stanisław Dobrucki, w: Sylwetki chirurgów polskich (red. Józef Bogusz, Witold Rudowski), Ossolineum, Wrocław 1983
