Jerzy Jazłowiecki
Jerzy Jazłowiecki herbu Abdank (ur. przed 1510, zm. 8 marca 1575) był wybitnym polskim dowódcą wojskowym i politykiem. W latach 1569–1575 pełnił funkcję hetmana wielkiego koronnego, a od 1569 roku był hetmanem polnym koronnym. Jego kariera obejmowała także wiele innych ważnych stanowisk, w tym wojewodę podolskiego i ruski oraz kasztelana kamienieckiego.
Życiorys
Jazłowiecki zaczynał jako Monasterski, zmieniając nazwisko na Jazłowiecki w 1547 roku. W młodości wychowywał się na dworze biskupa krakowskiego Piotra Tomickiego, gdzie zyskał wojskowe doświadczenie pod okiem znanych dowódców. Jako rotmistrz królewski wsławił się w bitwie z Tatarami w 1528 roku. Po przejściu na kalwinizm w 1546 roku, zamknął kościoły w swoich dobrach i zreformował zamek w Jazłowcu (1550-1556).
Jazłowiecki był aktywnym posłem i zwolennikiem unii polsko-litewskiej. W 1564 roku schwytał hospodara mołdawskiego Stefana Tomżę i wziął udział w misji dyplomatycznej do sułtana Sulejmana Wspaniałego, co przyczyniło się do jego nominacji do Senatu.
Hetman polny koronny
W 1569 roku Jazłowiecki został hetmanem polnym koronnym, gdzie przeprowadził znaczącą reorganizację obrony potocznej. Wprowadził lekkozbrojne rotmistrzostwo oraz oddziały kozackie do piechoty, a także przesunął posterunki obronne wzdłuż Dniepru. W czasie bezkrólewia 1572 roku nie ujawniał informacji o śmierci króla Zygmunta Augusta, a w 1573 roku wspierał elekcję Henryka Walezego.
Po śmierci Jazłowieckiego w 1575 roku jego syn, Mikołaj, kontynuował rodzinną tradycję, biorąc udział w wyprawach wojskowych.
Rodzina
Jerzy Jazłowiecki ożenił się z Elżbietą Tarło, z którą miał siedmioro dzieci:
- Mikołaj
- Michał
- Andrzej
- Hieronim
- Anna, żona Marcina Czuryły
- Jadwiga
- Katarzyna
Podsumowanie
Jerzy Jazłowiecki był kluczową postacią w historii I Rzeczypospolitej, łączącą wojskowe i polityczne umiejętności z zaangażowaniem w sprawy państwowe. Jego dziedzictwo przetrwało w postaci działań swoich dzieci oraz reform, które wprowadził jako hetman.
