„`html
Luis Walter Alvarez
Luis Walter Alvarez (13 czerwca 1911 – 1 września 1988) był amerykańskim fizykiem i wynalazcą, laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1968 roku.
Życiorys
Urodził się w San Francisco jako syn lekarza i nauczycielki. Studiował na Uniwersytecie w Chicago, gdzie uzyskał tytuł licencjata w 1932 roku, magistra w 1934 roku i doktorat w 1936 roku. Poślubił Geraldine Smithwick w 1936 roku, mieli dwoje dzieci, w tym geologa Waltera Alvareza. Po rozwodzie ożenił się z Janet Lucile Landis w 1958 roku, z którą również miał dwoje dzieci.
Kariera naukowa
Alvarez brał udział w Projekcie Manhattan w Los Alamos. W latach 1945–1978 był profesorem na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley oraz dyrektorem Lawrence Radiation Laboratory w dwóch okresach. Specjalizował się w fizyce atomowej, jądrowej i promieniowaniu kosmicznym.
- Odkrycie nowego typu przemiany promieniotwórczej (1937).
- Współpraca z F. Blochem nad magnetycznym momentem dipolowym neutronu (1940).
- Współodkrycie hiperonu Ξ (ksi) (1956).
- Odkrycie wielu stanów rezonansowych cząstek (metoda komory pęcherzykowej).
W 1968 roku otrzymał Nagrodę Nobla za badania nad cząstkami elementarnymi, zwłaszcza za rozwój dużej wodorowej komory pęcherzykowej. Posiadał 40 patentów w dziedzinie radaru, optyki i elektroniki.
Hipoteza o zagładzie dinozaurów
Alvarez jest również znany z hipotezy, że zagładę dinozaurów spowodował upadek dużego ciała kosmicznego na Ziemię. Jego zespół odkrył wysoką zawartość irydu w warstwie geologicznej z okresu kredowego, co doprowadziło do tezy o uderzeniu planetoidy o średnicy około 10 km. Uderzenie miało wywołać kataklizmy prowadzące do globalnych zmian klimatycznych i masowego wymierania gatunków.
Alvarez był także laureatem Nagrody Enrica Fermiego.
„`
