Czołg lekki
Czołg lekki to rodzaj pojazdu wojskowego o masie od 5 do 20 ton, charakteryzujący się słabszym uzbrojeniem i opancerzeniem w porównaniu do czołgów średnich i ciężkich.
Historia
Pierwsze czołgi lekkie pojawiły się pod koniec I wojny światowej, z największym sukcesem odniesionym przez francuski model Renault FT-17. W okresie międzywojennym rozwinięto kategorię małych, bezwieżowych czołgów, znanych jako tankietki, które służyły głównie do szkolenia wojsk pancernych.
W czasie II wojny światowej czołgi lekkie okazały się niewystarczająco uzbrojone i opancerzone. Zdominowały je czołgi średnie, które stały się głównym typem pojazdów na polu walki. Czołgi lekkie zaczęto wykorzystywać przede wszystkim do rozpoznania dzięki ich mniejszym rozmiarom i manewrowości.
Okres powojenny
Po II wojnie światowej rola czołgów lekkich zmalała na rzecz czołgów podstawowych. Produkowano jedynie nieliczne modele do specjalistycznych zadań, takie jak radziecki PT-76, francuski AMX-13 i amerykański M41 Walker Bulldog. Obecnie ich zastosowanie jest ograniczone, a ich funkcje pełnią nowocześniejsze pojazdy rozpoznawcze.
Nazwa „czołg lekki” bywa używana także w odniesieniu do gąsienicowych wozów wsparcia ogniowego, które są budowane na podwoziach bojowych wozów piechoty. Pojazdy te, mimo że podobne do czołgów lekkich, są klasyfikowane jako bojowe wozy wsparcia i nie wykonują samodzielnych zadań, a raczej wspierają piechotę zmechanizowaną.
Przykłady czołgów lekkich
- 7TP (Polska)
- PzKpfw II (Niemcy)
- PT-76 (ZSRR)
- M3/M5 Stuart (Stany Zjednoczone)
- AMX-13 (Francja)
Obecnie używane czołgi lekkie
- Stingray
- Close Combat Vehicle-Light
Podsumowanie
Czołgi lekkie, które pierwotnie odgrywały kluczową rolę na polu walki, w miarę rozwoju techniki wojskowej zostały zepchnięte na margines w porównaniu do czołgów średnich i ciężkich. Ich obecne zastosowania są ograniczone, a w wielu przypadkach zostały zastąpione przez nowocześniejsze pojazdy rozpoznawcze i wsparcia ogniowego.
