Emu czarne (Dromaius novaehollandiae minor)
Emu czarne, znany również jako Dromaius novaehollandiae minor, to wymarły podgatunek emu, dużego nielotnego ptaka z rodziny kazuarowatych (Casuariidae). Zamieszkiwał niegdyś wyspę King w Cieśninie Bassa, pomiędzy Australią a Tasmanią. IUCN klasyfikuje go jako odrębny gatunek.
Opis i ekologia
Emu czarne charakteryzował się ciemnym upierzeniem i był mniejszy od kontynentalnego emu zwyczajnego. Ekologia tego podgatunku pozostaje słabo poznana, a dostępne informacje pochodzą głównie ze sprawozdań XIX-wiecznych wypraw, które wskazują, że ptak ten zamieszkiwał obrzeża lasów wyspowych.
Przyczyny wymarcia
Wymarcie emu czarnego miało miejsce około 1805 roku, głównie z powodu nadmiernych polowań prowadzonych przez łowców fok i wielorybów. Niektóre źródła sugerują, że dwa lub trzy osobniki mogły przetrwać do 1822 roku w ogrodzie botanicznym Jardin des Plantes w Paryżu.
W muzeach na całym świecie zachowały się liczne szkielety emu czarnego, a jedynym znanym okazem, który ocalał z wyprawy Nicolasa Baudina (1802–1804), jest eksponat znajdujący się w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu.
Bibliografia
- Marchant, S. i Higgins, P. J. (1993), Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic birds, 2: Raptors to lapwings. Melbourne: Oxford University Press.
Emu czarne to przykład wymarłego gatunku, którego historia jest ściśle powiązana z działalnością człowieka.
