„`html
Julian Ejsmond
Julian Ejsmond (ur. 26 lutego 1892 w Warszawie, zm. 29 czerwca 1930 w Zakopanem) był polskim poetą, bajkopisarzem, tłumaczem oraz porucznikiem Wojska Polskiego, odznaczonym Krzyżem Walecznych.
Życiorys
Urodził się w rodzinie artysty malarza Franciszka Teodora i Marii Wieniawskiej. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Uniwersytecie Warszawskim. Jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego i ukończył szkołę oficerską w Saint-Cyr.
W 1921 roku był zatrudniony w Departamencie I Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 79. pułk piechoty. W 1924 roku przeszedł do rezerwy.
Ejsmond był również zapalonym myśliwym, redagował pisma łowieckie i wydawał kalendarze myśliwskie. W 1929 roku został wiceprezesem Ligi Ochrony Przyrody.
Jego twórczość literacka zaczęła się w 1907 roku, a pierwszy tomik poezji wydał w 1909 roku. Był autorem wierszy, bajek, opowiadań oraz tłumaczem dzieł łacińskich, m.in. Jana Kochanowskiego. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym nad Morskim Okiem.
Życie prywatne
Ejsmond ożenił się z Janiną z Scheinkönigów, z którą miał dwóch synów: Juliana i Stanisława. Potomkowie Ejsmonda obecnie żyją w Szwajcarii i Francji.
Twórczość (wybór)
- Baśń o ziemnych ludkach, 1914
- Podręcznik całowania, 1923
- W zbożu, 1925
- Opowieść o Janku Kominiarczyku, 1925
- Wspomnienia myśliwskie, 1925
- Moje przygody łowieckie, 1929
- Żywoty drzew, 1929
- Patrząc na moich synków, 1931
Upamiętnienie
Na jego cześć nazwano Zakręt Ejsmonda w Tatrach, gdzie zginął. W Warszawie, w dzielnicy Żoliborz, jedna z ulic nosi jego imię.
Przypisy
Julian Ejsmond pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki i jest pamiętany jako ważna postać w polskiej kulturze.
„`
