„`html
Racula – Dzielnica Zielonej Góry
Racula, obecnie część Zielonej Góry, do 31 grudnia 2014 roku była samodzielną wsią w gminie Zielona Góra. Od 1 stycznia 2015 roku włączono ją do granic miasta jako część nowo utworzonej dzielnicy Nowe Miasto.
Historia
Pierwsze wzmianki o Raculi datowane są na 1315 rok, kiedy to była własnością rodu von Unruh. Mimo niemieckiego pochodzenia, osada w dużej mierze zamieszkana była przez Polaków, co wpływało na jej rozwój kulturowy. W 1525 roku Racula stała się jednym z pierwszych miejsc w regionie, które przyjęło luteranizm.
Wojna trzydziestoletnia oraz późniejsze konflikty zbrojne, jak wojna siedmioletnia, wpłynęły negatywnie na rozwój miejscowości. Mimo to, w XVIII wieku Racula zyskała na znaczeniu dzięki nowej drodze łączącej Zieloną Górę z Otyniem oraz rozwojowi cegielni.
Po II wojnie światowej, w 1945 roku, Racula została zasiedlona przez polskich osadników, a administracja przeszła w ręce polskie. Wieś szybko zyskała status gminy, a następnie gromady.
Racula od 2015 roku
Racula, jako część Zielonej Góry, posiada status sołectwa z wybranym sołtysem oraz radą sołecką. Reprezentowana jest przez jednego radnego w Radzie Miejskiej Zielonej Góry oraz dwóch radnych w Radzie Dzielnicy Nowe Miasto.
Zabytki
- Kościół parafialny pw. św. Mikołaja – zbudowany na przełomie XIV-XV wieku, przebudowany w XVIII wieku, był niegdyś miejscem kultu protestanckiego.
- Dzwonnica – drewniana konstrukcja z XVIII wieku, zawiera trzy stare dzwony, z których jeden pochodzi z Leśniowa Wielkiego.
- Zespół podworski – budynki gospodarcze z I poł. XVIII wieku.
- Cmentarz ewangelicki – założony w poł. XIX wieku, usytuowany poza wsią.
- Budynki mieszkalne – murowane domy z końca XIX wieku, w tym dom nr 28.
Podsumowanie
Racula to dzielnica Zielonej Góry z bogatą historią, sięgającą średniowiecza. Współczesna Racula jest dynamicznie rozwijającą się częścią miasta, z zachowanymi zabytkami świadczącymi o jej wielowiekowym dziedzictwie.
„`
