Konfederacja warszawska
Konfederacja warszawska została zawiązana 16 lutego 1704 roku w Warszawie, w kontekście III wojny północnej. Jej celem było skupienie przeciwników króla Augusta II Mocnego oraz nawiązanie sojuszu ze Szwecją, co miało miejsce po ogłoszeniu bezkrólewia w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Geneza i przywódcy
Konfederacja powstała z przekształcenia antysaskiej konfederacji wielkopolskiej. Wśród jej liderów znajdowały się kluczowe postacie, takie jak:
- Michał Stefan Radziejowski – prymas
- Stanisław Leszczyński – wojewoda poznański
- Piotr Jakub Bronisz – marszałek
- Hieronim Augustyn Lubomirski
- Jan Chryzostom Pieniążek
Rzeczywistym dyktatorem konfederacji był generał szwedzki Arvid Horn.
Wydarzenia kluczowe
12 lipca 1704 roku, w Warszawie, Arvid Horn zdołał przekonać sejm elekcyjny do wyboru Stanisława Leszczyńskiego na króla. Ten ruch zmusił zwolenników Augusta II Mocnego do zawiązania 20 maja 1704 roku konfederacji sandomierskiej. W odpowiedzi na te wydarzenia, 30 sierpnia 1704 roku August II Mocny podpisał w Narwie sojusz z Piotrem I, co jeszcze bardziej związało Rzeczpospolitą z Carstwem Rosyjskim.
