Jan Szafraniec
Jan Szafraniec herbu Starykoń (ur. 1363, zm. 28 lipca 1433) był polskim duchownym katolickim oraz kanclerzem koronny. Pełnił także funkcję biskupa włocławskiego i rektora Uniwersytetu Krakowskiego.
Życiorys
Jan Szafraniec był synem Piotra Szafrańca oraz Kachny. Posiadał braci: Piotra, Stanisława i Piotra z Łuczyc. Edukację rozpoczął w Pradze i Heidelbergu, a w 1404 roku został wybrany na rektora Uniwersytetu Krakowskiego.
W ciągu swojej kariery kościelnej zdobył wiele godności, m.in. pełnił rolę wikariusza generalnego oraz oficjała biskupa Piotra Wysza. W kapitule krakowskiej był kustoszem, scholastykiem i dziekanem. W 1419 roku objął urząd podkanclerzego koronnego, a w 1423 roku został kanclerzem wielkim koronnym. Jako kanclerz wspierał króla Władysława II Jagiełłę i jego stronnictwo.
Jan Szafraniec był świadkiem wystawienia ważnych przywilejów królewskich, takich jak:
- przywilej czerwiński (1422)
- przywilej jedlneński (1430)
W maju 1428 roku został wybrany na biskupa kujawsko-pomorskiego, na co wpływ miał król Jagiełło. Odebrał prowizję papieską na to stanowisko we wrześniu 1428 roku. Jako biskup sprzeciwiał się zajęciu pomorskich dóbr diecezji przez zakon krzyżacki.
Jan Szafraniec zmarł w 1433 roku i został pochowany w Kaplicy Szafrańców na Wawelu.
Bibliografia
- Informacje o biskupach włocławskich
- Dzieje kanclerzy Zjednoczonego Królestwa Polskiego
- Historia Uniwersytetu Krakowskiego
