Barnim III Wielki

Barnim III Wielki

Barnim III Wielki (ur. przed 1300 lub w latach 1303–1304, zm. 24 sierpnia 1368) był księciem szczecińskim z dynastii Gryfitów, rządzącym od 1344 do 1368 roku. Był synem Ottona I i Elżbiety.

Młodość księcia

Barnim spędził młodość na dworze cesarskim w Pradze, gdzie zdobył wiedzę i umiejętności polityczne. W 1316 roku po raz pierwszy pojawił się w źródłach przy okazji swoich zaręczyn. Jako współregent z ojcem zadebiutował w dokumentach w 1320 roku.

W dążeniu do uniezależnienia się od Brandenburgii, Barnim odniósł zwycięstwo w bitwie z margrabią Ludwikiem. W 1331 roku jego księstwo zostało oddane pod opiekę papieską. Po kolejnych konfliktach z Brandenburgią, w 1338 roku Barnim uzyskał zrzeczenie się zwierzchnictwa nad Księstwem Szczecińskim w zamian za obietnicę sukcesji tronu.

W 1339 roku doszło do porozumienia w Wolinie, które uznawało książąt wołogoskich jako prawnych sukcesorów Barnima w przypadku jego bezpotomnej śmierci. Konflikt z książętami wołogoskimi został zażegnany przez biskupa kamieńskiego w 1344 roku, a miasta wróciły pod jurysdykcję Barnima III.

W 1348 roku uzyskał od króla Niemiec Karola IV uznanie Pomorza Zachodniego jako bezpośredniego lenna Rzeszy, co osłabiło wpływy margrabiów brandenburskich. Wykorzystując wojnę domową w Brandenburgii, odzyskał wiele zamków i miast.

Rodzina

Barnim III był żonaty z Agnieszką, księżniczką brunszwicką, oraz z Judytą, księżniczką brandenburską.

Podsumowanie

Barnim III Wielki był kluczową postacią w historii Pomorza Zachodniego, dążąc do niezależności swojego księstwa i umacniając jego pozycję w regionie poprzez strategiczne sojusze oraz działania militarne.