Kudurru w starożytnej Mezopotamii
Kudurru, znane jako kamień graniczny, to stela kamienna z reliefami i inskrypcjami w piśmie klinowym, występująca w Mezopotamii od III tysiąclecia p.n.e. Do jej najważniejszych funkcji należało dokumentowanie nadania majątku ziemskiego przez władcę. Kudurru osiągały wysokość do 1 metra i były powszechne w okresie panowania dynastii kasyckiej.
Funkcje i zawartość kudurru
Kudurru były przechowywane w świątyniach, a właściciele otrzymywali kopie na glinianych tabliczkach. Kluczowe elementy kudurru obejmowały:
- Imię darczyńcy i obdarowanego.
- Odwołania do bogów.
- Dokładne wymiary oraz lokalizację nadanego gruntu.
Nawiasem mówiąc, zaklęcia zawarte w tekście miały na celu ochronę dokumentu przed zniszczeniem lub zmianą granic. Kudurru pełniły rolę formalnych dokumentów potwierdzających królewskie nadania dla członków rodziny królewskiej oraz dostojników.
Symbolika i artystyczne przedstawienia
Każde kudurru charakteryzowało się bogatymi przedstawieniami symboli bóstw w kilku rejestrach. Wyobrażenia te miały na celu ochronę zarówno darowizny, jak i samego dokumentu. Warto zaznaczyć, że bóstwa przedstawione na steli różniły się od tych wymienionych w inskrypcji.
Podsumowanie
Kudurru stanowiły istotny element administracyjny i religijny w Mezopotamii, łącząc funkcje dokumentu prawnego z symboliką religijną i artystyczną. Dzięki nim zyskujemy wgląd w praktyki społeczne i kulturowe tego okresu.
Bibliografia
Maria Jaczynowska, Danuta Musiał, Marek Stępień: Historia starożytna. Warszawa: Wyd. „Trio”, 2006, s. 220
