„`html
Wenera 7
Wenera 7 (ros. Венера-7) to czwarta udana radziecka sonda kosmiczna zaprojektowana do badań Wenus. Była to misja o podobnej konstrukcji do Wener 4, a jej lądownik z powodzeniem wylądował na powierzchni planety, stając się piątym obiektem radzieckim, który osiągnął Złotą Planetę.
Informacje o misji
- Kosmodrom: Bajkonur
- Kraj: Kazachska SRR
- Cel misji: Wenus
- Data startu: 17 sierpnia 1970
- Data lądowania: 15 grudnia 1970
- Masa całkowita: 1180 kg
- Masa ładunku: lądownik – 455 kg
Przebieg misji
Sonda została wyniesiona przez rakietę Mołnia 8K78M. Po wejściu w atmosferę Wenus, lądownik oddzielił się od sondy, osiągając prędkość 11,5 km/s. Dzięki hamowaniu aerodynamicznemu, prędkość spadła do 0,2 km/s, a przy ciśnieniu zewnętrznym wynoszącym 0,7 atm otworzył się spadochron. Lądownik osiadł na powierzchni Wenus po 35,5 minutach od wejścia w atmosferę.
Aparatura lądownika działała przez 23 minuty, przesyłając dane o temperaturze, która wynosiła 730-747 (±20) K. Wartość ta była maksymalna, a ciśnienie na powierzchni szacowano na 90 (±1,5) atm. Lądownik Wenery 7 był pierwszym urządzeniem stworzonym przez człowieka, które przesyłało dane po wylądowaniu na innej planecie.
Podsumowanie
Wenera 7 to ważny krok w badaniach planetarnych, dostarczający cennych informacji o warunkach panujących na Wenus oraz udowadniający możliwości technologiczne radzieckiej astronautyki w latach 70.
„`
