Samrad – Życiorys i Działalność
Samrad, właściwie Muhammad-sejid Sarmad, był perskim fakirem, sufickim mistykiem i poetą, który żył w XVII wieku. Urodził się w Kaszanie, w Iranie, w rodzinie żydowskich kupców ormiańskiego pochodzenia. Po przejściu na islam przyjął nowe imię.
W 1631 roku przybył do Indii, osiedlając się w Thatcie, gdzie zakochał się w młodym hindusie o imieniu Abhaj Czand, który stał się jego uczniem. Razem wędrowali po Indiach, a w 1634 roku dotarli do Lahaur. W latach 1646-1647 odwiedzili Hajdarabad, a pod koniec panowania cesarza Szahdżahana przybyli do Delhi, gdzie zdobyli popularność jako mistyczny prorok i poeta.
Relacje z Władcami
W Indiach Sarmad zyskał uznanie wśród elit, a jego mistrzem był książę Dara Shikoh, syn cesarza Szahdżahana. Jego popularność nie trwała jednak długo, gdyż został oskarżony przez cesarza Aurangzeba o apostazję. Głównym zarzutem było to, że recytując kalimę, wypowiadał jedynie jej pierwszą część: „Nie ma Boga”, co było interpretowane jako herezja. Dodatkowo oskarżano go o publiczne chodzenie nago oraz zaprzeczanie wniebowstąpieniu Mahometa.
Samrad został skazany na śmierć, a egzekucja odbyła się w 1661 lub na początku 1662 roku przed Wielkim Meczetem w Delhi, gdzie został ścięty mieczem.
Podsumowanie
Samrad jest uznawany za jednego z najbardziej kontrowersyjnych sufickich poetów swojego czasu. Jego życie i twórczość odzwierciedlają złożoność relacji między kulturą perską, sufizmem a hinduskimi tradycjami duchowymi w Indiach.
Bibliografia
- Andrzej Kotnowski, Janusz Krzyżowski, Modlitwy sufich, Wydawnictwo AKOT, Warszawa 2006
- Waldemar Hansen, Pawi Tron. Dramat Indii Wielkich Mogołów, przeł. Jerzy Schwakopf, Wyd. PIW, Warszawa 1980
