Mira Bai
Mira Bai (1498-1547) była poetką średniowiecznych Indii, reprezentującą nurt bhakti oraz świętą krysznaizmu. Jej życie i twórczość są osadzone w kontekście duchowym oraz kulturowym Radżastanu, w czasach najazdów muzułmańskich.
Życiorys
Mira Bai wychowywała się pod opieką dziadka, gdzie już jako dziecko zaczęła wielbić Krysznę. W wieku 18 lat została wydana za mąż za najstarszego syna władcy Mewaru. Po śmierci męża odmówiła spełnienia rytuału sati, co spowodowało prześladowania ze strony rodziny męża. Zdecydowała się na życie wędrowne, odwiedzając miejsca związane z Kryszną, takie jak Mathura i Wryndawan, aż ostatecznie dotarła do Dwaraki w Gudźaracie.
Ścieżka oddania
Mira Bai była przedstawicielką ruchu bhakti, który kładł nacisk na osobistą relację z Bogiem. Otwarcie tańczyła i śpiewała, integrując się z czcicielami Kryszny z niższych kast, co budziło kontrowersje w jej środowisku jako indyjskiej księżniczki.
Duchowe zjednoczenie
Legenda głosi, że podczas modlitwy przed posągiem Kryszny w Dwarce, bóg ożył i połączył się z Mirą, co symbolizuje jej mistyczne zjednoczenie z Absolutem oraz osiągnięcie duchowego spełnienia.
Dzieła
Mira Bai stworzyła liczne dewocyjne poematy ku czci Kryszny, pisząc w językach bradź i gudźarati. Jej hymny są częścią kultury indyjskiej i jeden z nich został włączony do Adi Granth, świętej księgi sikhizmu.
Podsumowanie
Mira Bai to postać, która poprzez swoją twórczość i życie osobiste ukazuje głęboką miłość do Kryszny, będąc jednocześnie symbolem ruchu bhakti w Indii. Jej historie i poezje inspirują wielu do dziś.
