Pień płucny
Pień płucny to główna tętnica krążenia małego, odpowiedzialna za transport krwi odtlenowanej z serca do płuc. Wychodzi z prawej komory serca jako przedłużenie stożka tętniczego.
Anatomia
Ujście pnia płucnego ma kształt okrągły, o przeciętnym obwodzie 68–72 mm u dorosłego. Przepływ krwi regulowany jest przez zastawkę pnia płucnego, która zapobiega cofaniu się krwi do prawej komory. Zastawka składa się z trzech płatków półksiężycowatych:
- płatki przedni
- płatki prawy
- płatki lewy
Za płatkami znajdują się trzy zatoki pnia płucnego, które są kieszonkowatymi wypukleniami ściany naczynia.
Położenie i struktura
Początek pnia płucnego znajduje się nieco do przodu i na lewo od ujścia aorty. Położony jest z przodu aorty, a następnie przechodzi na jej lewą stronę, kierując się ku górze i tyłowi. Długość pnia płucnego wynosi 40–60 mm, a średnica około 30 mm. Na wysokości od czwartego do szóstego kręgu piersiowego dzieli się na tętnice płucne: prawą i lewą.
W życiu płodowym pień płucny przedłuża się w postaci przewodu tętniczego, który po urodzeniu zarasta, pozostawiając więzadło tętnicze – włókniste pasmo tkanki łącznej łączące miejsce podziału pnia płucnego z dolną powierzchnią łuku aorty.
Unerwienie
Pień płucny jest unerwiony przez splot sercowy oraz nerwy sercowe pochodzące z części szyjnej pnia współczulnego.
Podsumowanie
Pień płucny odgrywa kluczową rolę w krążeniu płucnym, transportując krew odtlenowaną do płuc, gdzie następuje jej utlenowanie. Jego anatomia, położenie oraz unerwienie są istotne dla prawidłowego funkcjonowania układu krążenia.
