„`html
Dąbrowa Rzeczycka
Dąbrowa Rzeczycka to wieś w Polsce, położona w województwie podkarpackim, w powiecie stalowowolskim, w gminie Radomyśl nad Sanem. W latach 1975–1998 była częścią województwa tarnobrzeskiego.
Pochodzenie nazwy
Nazwa wsi wskazuje na jej założenie na karczowisku dębowego lasu, gdzie do dziś rosną stare dęby.
Historia
Pierwsza wzmianka o Dąbrowie Rzeczyckiej pochodzi z lat 1658–1659, a jej założycielem był Aleksander Grodzki. W 1772 roku wieś weszła w skład zaboru austriackiego, gdzie znajdowało się przejście graniczne między Austrią a Rzecząpospolitą. W 1785 roku wieś miała 114 mieszkańców.
W XIX wieku gmina prowadziła kasę zapomogowo-pożyczkową, a w 1909 roku uruchomiono szkołę. W czasie I wojny światowej zniszczonych zostało wiele gospodarstw, a przed wojną powstały tartaki parowe, w tym jeden z największych, założony przez Zygmunta Szmalawskiego.
Podczas II wojny światowej wieś nie została spacyfikowana. Po wojnie Dąbrowa Rzeczycka znalazła się w województwie rzeszowskim, a następnie tarnobrzeskim, obecnie jest częścią województwa podkarpackiego.
Położenie i natura
Wieś leży w dolinie Sanu, otoczona bagnami, które są siedliskiem wielu gatunków ptaków. W pobliżu znajduje się kompleks leśny Lasy Lipskie.
Tartak
Na początku XX wieku w Dąbrowie Rzeczyckiej utworzono nowoczesny tartak, który został zniszczony przez Niemców w 1939 roku. Zachowały się jedynie fragmenty fundamentów. W czasie okupacji w budynku administracyjnym tartaku mieścił się magazyn zboża, a później szkoła podstawowa.
Bibliografia
- Nadsańska Jasna Górka 2008, współautorzy: W. Gaj-Piotrowski, Marek Stańkowski, Kazimierz Kuczman, Andrzej Nieznalski.
- Joanna Siedlecka: Czarny ptasior (1993, ISBN 83-85458-04-2).
Linki zewnętrzne
„`
