Jan Marceli Zaorski
Jan Marceli Zaorski (1887–1956) był polskim chirurgiem, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego oraz majorem lekarzem Wojska Polskiego. W czasie II wojny światowej był twórcą i koordynatorem Prywatnej Szkoły Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego w Warszawie, prowadzonej w konspiracji.
Życiorys
Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując doktorat w 1912 roku. Po studiach pracował w lwowskiej Klinice Chirurgicznej, a podczas I wojny światowej dowodził szpitalem polowym. Po wojnie pełnił funkcje lekarza powiatowego i dowódcy szpitala polowego, a także brał udział w wojnie polsko-radzieckiej.
W 1930 roku habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie został ordynatorem Oddziału Chirurgicznego w Szpitalu Sióstr Elżbietanek, gdzie zorganizował pierwszy warszawski ośrodek krwiodawstwa. W czasie okupacji niemieckiej prowadził tajne nauczanie medycyny oraz utworzył Prywatną Szkołę Zawodową dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego.
Po wojnie został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Warszawskim i kierownikiem Zakładu Chirurgii Operacyjnej. Mianowany profesorem zwyczajnym w 1951 roku, przewodził III Klinice Chirurgicznej. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz autorem ponad 60 prac naukowych.
Osiągnięcia i wkład w medycynę
Zaorski przyczynił się do rozwoju chirurgii wrzodu trawiennego i jako pierwszy w Polsce zastosował techniki leczenia gruźlicy płuc. Uważany jest za założyciela warszawskiej szkoły chirurgii eksperymentalnej i pediatrycznej.
Wybrane publikacje
- „Podręcznik mięsienia leczniczego” (1928)
- „Nowe spostrzeżenia o ruchomej części żołądka, pozostałej po wycięciu” (1930)
- „Kompendium chorób chirurgicznych” (1945)
- „Choroba wrzodowa i jej współczesne leczenie” (1951)
- „Szkice chirurgii operacyjnej” (1954)
Odznaczenia
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Jan Zaorski został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Jego prace oraz wkład w rozwój chirurgii pozostają znaczącym dziedzictwem w polskiej medycynie.
