Erich Kleiber

Erich Kleiber (5 sierpnia 1890 – 27 stycznia 1956) był austriackim dyrygentem i kompozytorem, znanym jako ojciec Carlosa Kleibera.

Życiorys

Kleiber studiował w praskim konserwatorium oraz historię, filozofię i historię sztuki na uniwersytecie w Pradze. Swoją karierę dyrygencką rozpoczął w 1911 roku w Praskim Teatrze Narodowym.

W 1912 roku objął stanowisko trzeciego dyrygenta w Darmstadt, a w 1919 roku został pierwszym dyrygentem w Barmen-Elberfeld. W 1921 roku przeniósł się do Düsseldorfu, a w 1922 roku do Mannheim. Przełomowym momentem w jego karierze był rok 1923, gdy został dyrektorem Staatsoper Unter den Linden w Berlinie, pokonując wielu znanych konkurentów.

W 1925 roku dyrygował prapremierą opery Wozzeck Albana Berga. W repertuarze berlińskiej opery znalazły się także dzieła takich kompozytorów jak Leoš Janáček i Darius Milhaud. Po tym, jak w 1935 roku naziści uniemożliwili mu realizację premiery Lulu, Kleiber opuścił Niemcy i osiedlił się w Argentynie, gdzie regularnie występował w Teatro Colón w Buenos Aires. W 1938 roku przyjął obywatelstwo argentyńskie.

W 1946 roku koncertował w obu Amerykach z Orkiestrą NBC Symphony Orchestra. Do Europy powrócił w 1949 roku, a w latach 1950–1953 współpracował z Covent Garden w Londynie. Choć w 1951 roku wrócił do Berlina, zrezygnował z objęcia posady szefa Berlińskiej Opery w 1955. Poza tym dyrygował w Wiedniu, Londynie i Amsterdamie, a zmarł w Zurychu na skutek zawału serca.

Osiągnięcia

Kleiber był znany z metronomicznego podejścia do dyrygentury, co pozwalało uwydatnić szczegóły kompozycji. Był częścią tzw. Wielkiej Piątki, obok takich dyrygentów jak Wilhelm Furtwängler czy Arturo Toscanini. W swoim dorobku artystycznym miał wiele znakomitych nagrań, w tym: