Konrad I Oleśnicki
Konrad I Oleśnicki (ur. między 1292 a 1298, zm. 22 lub 27 grudnia 1366) był księciem kaliskim, namysłowskim i oleśnickim, a także tytulującym się jako Dziedzic Królestwa Polskiego (Heres Regni Polonie). Jego panowanie obejmowało m.in. Księstwo Głogowskie oraz Bytom.
Rodzina i wczesne życie
Był synem Henryka III Głogowskiego i Matyldy Brunszwik. Po śmierci ojca w 1309 roku, Konrad i jego czwórka braci (Henryk, Bolesław, Jan i Przemek) zostali objęci opieką rady regencyjnej, której przewodniczyła księżna wdowa Matylda. W 1312 roku, po zakończeniu regencji, Konrad i Bolesław objęli władzę nad wschodnią częścią Księstwa Głogowskiego, podczas gdy Henryk IV zarządzał zachodnią częścią.
Wkrótce po śmierci matki w 1318 roku, Konrad przejął rządy nad księstwem swojego brata Bolesława, co spotkało się z oporem ze strony potomków Henryka V Brzuchatego.
Życie osobiste
Konrad I Oleśnicki ożenił się dwukrotnie. Jego pierwszą żoną była Elżbieta, córka księcia wrocławskiego Henryka VI Dobrego, z którą związał się w 1322 roku. Drugą żoną była Eufemia, córka księcia bytomskiego Władysława. Ożenił się z nią około 1330 roku, a para miała dwoje dzieci, Konrada i Jadwigę.
Podsumowanie
Konrad I Oleśnicki był znaczącą postacią w historii Księstwa Głogowskiego i Wielkopolski. Jego rządy i rodzinna historia miały wpływ na politykę regionu w XIV wieku.
Bibliografia
- Konrad I oleśnicki (namysłowski), [w:] http://www.poczet.com/olesnicki.htm, [dostęp: 2016-12-30].
