Wiktor Teofil Gomulicki
Wiktor Teofil Gomulicki, znany pod pseudonimem „Fantazy”, to znaczący polski poeta, powieściopisarz i eseista, uznawany za jednego z kluczowych przedstawicieli polskiego pozytywizmu. Urodził się 17 października 1848 roku w Ostrołęce, a zmarł 14 lutego 1919 roku w Warszawie.
Życiorys
Wczesne lata spędził w Pułtusku, gdzie uczęszczał do gimnazjum. W 1864 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie ukończył gimnazjum i rozpoczął studia prawnicze. Debiutował jako poeta w „Tygodniku Ilustrowanym”. Po przekształceniu uczelni w uniwersytet rosyjski w 1869 roku, porzucił naukę.
Gomulicki pracował w redakcjach wielu pism, takich jak „Kurier Warszawski”, „Kurier Codzienny”, czy „Tygodnik Powszechny”. W 1893 roku otrzymał medal od belgijskiej Akademii Sztuk. W 1911 roku został ukarany rokiem twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Mickiewicza, ale nie odbył kary dzięki amnestii. W 1918 roku otrzymał nagrodę literacką im. Elizy Orzeszkowej. Był także znanym kolekcjonerem związanym z Warszawą.
Życie prywatne
Był żonaty z Marią Humięcką, z którą miał dwóch synów. Jeden z nich, Roman, zmarł tragicznie, a drugi, Juliusz, został historykiem literatury.
Twórczość
Gomulicki był autorem licznych utworów poetyckich, charakteryzujących się bogatą formą i różnorodnością tematów. Jego najważniejsze zbiory poezji to:
- Poezje (1882)
- Nowe pieśni (1896)
- Biały sztandar (1907)
- Światła (1919)
Tworzył także powieści historyczne oraz eseje, w których poruszał życie codzienne Warszawy oraz refleksje filozoficzne. Jego dzieła obejmują:
- Cudna mieszczka (1897)
- Miecz i łokieć (1903)
- Ciury (1907)
Był również pionierem w tłumaczeniu poezji, jako pierwszy w Polsce przetłumaczył dzieła Charles’a Baudelaire’a.
Podsumowanie
Wiktor Gomulicki pozostawił znaczący dorobek literacki i był ważną postacią w polskim pozytywizmie. Jego prace nie tylko wzbogaciły polską literaturę, ale także przyczyniły się do popularyzacji Warszawy jako miejsca pełnego kultury i historii.
