Piotr Wójcik (29 czerwca 1870 – 12 lipca 1970) to polski działacz ludowy i rolnik, znany z aktywności w ruchu niepodległościowym oraz politycznym.
Życiorys
Wczesne lata i działalność przed 1914 rokiem
Pochodził z rodziny chłopskiej; jego ojciec brał udział w powstaniu styczniowym. W młodości, w wieku 17 lat, kolportował ulotki Wielkiego Proletariatu. Po ślubie z Marią Duro osiedlił się w Barłogach, a później w Zabłociu, gdzie jego dom stał się miejscem spotkań konspiracyjnych. Wójcik był aktywnym członkiem ruchu zaraniarzy i współpracował z socjaldemokratami. W 1912 roku uczestniczył w spotkaniu z Włodzimierzem Leninem w Krakowie.
I wojna światowa i II Rzeczpospolita
Podczas I wojny światowej pełnił funkcję wójta w Zabłociu, inicjując budowę Domu Ludowego. Po wojnie przeniósł się do Szembruczka, gdzie prowadził gospodarstwo. Brał udział w plebiscycie na Warmii i Mazurach w 1920 roku. Był członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”, a później Stronnictwa Ludowego. W 1937 roku organizował strajk chłopski, co doprowadziło do jego aresztowania.
II wojna światowa i działalność po wojnie
W czasie II wojny światowej był więźniem obozów koncentracyjnych w Potulicach i Stutthofie. Po wojnie kontynuował działalność w Stronnictwie Ludowym, a następnie w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym. Otrzymał honorowe członkostwo od Koła ZSL w Słońsku. Wójcik został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł krótko po ukończeniu 100 lat.
Podsumowanie
Piotr Wójcik był istotną postacią w polskim ruchu ludowym i politycznym, odznaczając się m.in. działalnością w konspiracji, a także po wojnie, zdobywając uznanie i liczne odznaczenia.
Bibliografia
* Słownik biograficzny działaczy ruchu ludowego, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1989
