Tonin nowozelandzki
Tonin nowozelandzki (Cephalorhynchus hectori), znany również jako delfin Hektora, jest najmniejszym przedstawicielem rodziny delfinowatych (Delphinidae). Epitet gatunkowy honoruje Sir Jamesa Hectora, założyciela Muzeum Narodowego Nowej Zelandii.
Występowanie
Tonin nowozelandzki jest gatunkiem nielicznym, występującym w przybrzeżnych wodach Nowej Zelandii, głównie wokół Wyspy Południowej oraz na zachód od Wyspy Północnej. Stada składają się zazwyczaj z 2-5 osobników, ale mogą łączyć się w grupy liczące od 20 do 300 delfinów. Gatunek jest zagrożony przez przypadkowe zaplątania w sieci rybackie, co prowadzi do uduszenia lub głodowej śmierci.
Pożywienie
Delfiny Hektora żywią się małymi rybami oraz dziesięciornicami, które występują w różnych warstwach wody, od powierzchniowych do przydennych.
Wygląd fizyczny
Te delfiny są stosunkowo małe – największy zmierzony okaz miał nieco ponad 1,5 metra długości i ważył 57 kg. Młode osobniki po urodzeniu mierzą od 0,6 m do 0,7 m. Charakterystyczne cechy to czarna, niemal kwadratowa płetwa grzbietowa, szare boki oraz biały brzuch.
Rozmnażanie
Toniny Hektora osiągają dojrzałość płciową w wieku 7-9 lat, po osiągnięciu długości 119-145 cm. Młode rodzą się głównie wczesnym latem oraz pomiędzy listopadem a lutym. Samica opiekuje się potomstwem przez około 1,5-2 lata.
Podgatunki
- C. hectori hectori – tonin nowozelandzki
- C. hectori maui – tonin północny, uznany za krytycznie zagrożony (CR) przez IUCN
Podsumowanie
Tonin nowozelandzki jest unikalnym gatunkiem delfina, który, mimo swojego niewielkiego rozmiaru, odgrywa istotną rolę w ekosystemie morskim Nowej Zelandii. W obliczu zagrożeń, takich jak działalność rybacka, konieczna jest ochrona tego gatunku.
